Vandaag weer eens geconfronteerd met de limieten in mijn leven. Ik had een gepland gesprek en zoals dat dan gaat moest ik op het einde 4 handtekeningen plaatsen. Dat lukte dus amper. Na twee wilde mijn handen niet meer. De derde was erg haperend met een pauze in het midden. Voor het zetten van de vierde eerst even ademhalingsoefening gedaan om het gevoel in mijn vingers weer te verzekeren.

Gelukkig leven we in een elektronisch tijdperk en is handgeschreven werk nog zelden nodig. Tikken op een toetsenbod lukt nog aardig. Alhoewel ook daar al een beperking op begint te zitten. Ik tik vaak mis en zit dan te corrigeren om alle tikfouten eruit te halen. Na een tijdje tik ik meer fout dan juist en dan weet ik dat het genoeg geweest is.

Ach denk ik dan maar weer. De grote sypmptomen zijn meestal onder controle door medicatie. Daar ben ik enorm dankbaar om.

Het is clichė, ik weet het. Maar door de stilaan toenemende beperkingen ben ik wel erg dankbaar voor datgene ik nog wel heb. De mensen rond mij. Mijn gezin, vrienden en familie. Mijn hobby’s waar ik zoveel vreugde uit haal: gamen, meditatie, minitature painting, tekenen. Het leven blijft zoveel moois bieden en dat wil ik niet uit het oog verliezen.