Al sinds eind augustus heb ik weer last van mijn ptsd. Oude wonden zijn door omstandigheden weer opgengeslagen. Ik voel me op neer zwalpen op de golven van het leven. Af en toe zinkend en dan weer happend naar adem. Soms gaat het ook gewoon weer goed.

Mijn lichaam doet pijn. Volledige ruggenwervel gespannen/geblokkeerd. Uitstralingspijnen naar hand en been. Ik kan met monenten nog geen glas vasthouden. Het lijkt wel of ik weer 12 ben. Ik herinner me nog goed dat ik dit toen ook had.

Ik hoor mezelf denken: eigenlijk gaat het wel, ik heb me herpakt. Maar misschien maak ik mezelf dat wijs om mijn omgeving niet teleur te stellen?? Eigenlijk wil een mens niet dat de wereld en dan vooral familie en vrienden dit weten. Het is beschamend.

En toch: die moeilijke perioden, dat hoort bij ptsd, dat hoort bij het leven. Het is een beestje dat nooit helemaal verdwijnt. Mee leren leven, dagelijks werken om de triggers te hanteren of te vermijden. En soms aanvaarden dat het moeilijk is.


Zoals ik in vorige blogs al zei: de schaamte voorbij. Ik kan enkel herstellen als ik open kan zijn. Eerlijk naar mezelf en mijn omgeving.
Ik krijg met de regelmaat van de klok de vraag of ik dit wel zou delen, zo persoonlijk. Maar het is net de schaamte, het opkroppen en verbergen dat het ondraaglijk maakt.


Mijn harnas dat mij verdedigt tegen de wereld. Mijn harnas dat mij in de mogelijkheid stelt om met anderen om te gaan. Om deftig te communiceren. Om de wereld te hanteren. Dat ligt even aan diggelen. De angst voor mensen is er weer in alle hevigheid. De dreiging die van hen afstraalt. De onzekerheid in mezelf.

Maar in realiteit gaat het effectief beter dan eind augustus. Met vallen en opstaan maar echt weer vooruit. Alleen moet ik voor mezelf durven toegeven dat dit weer langer gaat duren dan me lief is.

Het is zeker niet de bedoeling om hier te klagen of medelijden te cultiveren. Wel een eerlijke blik op mezelf. En een teken naar anderen met PTSD dat ze er niet alleen voor staan. Het is geen gemakklijk iets, maar ook dit mag er zijn. Met zijn ups and downs. Het hoort bij wie we zijn.

Kate Kendrick, MA