Daarnet bij mijn psychologe geweest. Eerlijk vertelt dat ik me nog zeer kwetsbaar voel. Dat het me pijnigt hoeveel herstel van mijn shutdown me nog steeds kost.
Soms zijn heldere en eerlijke antwoorden zo heilzaam. Even op een rijtje gezet. Ik slaap nog altijd slecht en neem slaapmedicatie om me hierin te helpen. Ik neem nog altijd spierontspanners omdat heel mijn lichaam nog in staat van alert – gevaar verkeert. Pijnmedicatie is sinds een week geen dagelijkse noodzaak meer.


De uitleg dat het herstellende lichaam nog altijd energie sloopt. Dat ik me mentaal beter mag voelen maar dat het maar logisch is dat dit fragiel aanvoelt. Alle energie gaat nog naar fysiek herstel. Dan blijft er weinig over voor zelfvertrouwen, hobby’s, tijd om aan jezelf te werken.

Daar zit natuurlijk een pracht van een waarheid. Gewoon blijven vertrouwen dat het goed komt. Eerst tijd geven aan dat lichaam om te herstellen. Een lichaam dat in volledige shutdown was gegaan, dat weer helemaal in PTSD zat. Een brein dat overschakelde naar dat oer reptielenbrein en enkel leefde om te overleven en geen enkele andere extra meer aankon. Daarvan herstellen heeft evident tijd nodig. Ik mag dan mentaal weer aan de beterhand zijn, die oerinstincten om te overleven, de PTSD die vraagt de nodige tijd.

Plan van aanpak. Blijven werken aan een agenda met voldoende rustmomenten. Die momenten ook effectief plannen. Durven om ook in het weekend tijd voor mezelf te nemen.
Niet zo streng zijn voor mezelf. Het gaat effectief beter. De rest vraagt tijd.

Blijven erkennen dat ik autisme heb en dat dit beperkingen met zich meebrengt in de maatschappij waarbinnen we leven. Hoe spijtig ook, binnen deze maatschappij kan ik mezelf niet volledig ontplooien. De structuren zijn niet aangepast aan de noden die ik heb. Hierdoor zullen shutdowns en meltdowns er blijven bijhoren. Wel fijn dat ik er beter en beter mee leer omgaan. Dat een shutdown van deze magnitude alweer 15 jaar geleden was.

Het blijft pijnlijk om te beseffen dat ik effectief met een beperking moet leven. Dat deze realiteit een impact heeft op mijn dagdagelijks functioneren. Het blijft pijnlijk hoe weinig mensen effectief beseffen wat dit met mij doet.

Maar laat me proberen positief te eindigen in dit blogje klagen. Ik blijf positief verder evolueren en herstellen van de shutdown. Elke dag een stapje beter.
Ik ben dankbaar voor mijn professionele ondersteuning die er wel staat op deze moeilijke momenten.
Ik ben dankbaar voor mijn vriendinnen Hilde, Inne en Martine die me blijven opvangen wanneer nodig.
Ik ben onbeschrijfelijk dankbaar voor al de mensen die gisteren op de terugkomdag van de mindfulness waren. De kracht van de groep gaf me voor de eerste keer in 2 maanden tijd terug een gevoel van innerlijke rust.
Dankbaar voor alle mensen met autisme die me in welke vorm dan ook ondersteunen in deze dagen. (H)erkenning, mee nadenken, PASS-groep Mol.
Dankbaar voor alle ouders aan de schoolpoort die me mijn verhaal laten doen. Mensen die elke dag autisme van dichtbij beleven en beseffen waar ik over praat.