Afgelopen twee weken ging ik door een autistische meltdown. De eerste week geraakte ik amper mijn bed uit, vandaag voor de eerste keer zonder middagdutje. Het is zeker 10 jaar geleden dat ik nog door zo een zware periode gegaan ben. De redenen zijn legio maar niet zo belangrijk voor deze blog.

Wat ik vooral meeneem naar de toekomst is mijn geloof in mezelf. Ik heb nooit gedacht weer de depressie in te gaan. Ben er de hele periode rotsvast van overtuigd geweest dat ik hier ook wel weer door zou komen. Evenzeer besefte ik dat ik hulp nodig had. Wanneer je lichaam letterlijk uitschakelt dan is het tijd om in te grijpen.

Dankbaar voor een huisarts die tijd maakte en echt luisterde. Een plek waar ik even mocht instorten en huilen. Een huisarts die mee een plan maakte om er weer bovenop te komen.

Dankbaar voor mijn auticoach die direct ter hulp schoot. Enerzijds hielp ze me de executieve functies hervinden die nodig waren voor het indienen van een dossier kinderbijslag. Toch niet evident om door alle administratie te waden. Verder liet ze me ook ventileren en mijn gedachten terug op een rijtje krijgen.
Ook belangrijk: de kennis van autisme die ze me de afgelopen jaren bijbracht waardoor ik dit nu kon kaderen en de theorie had om een aantal kenmerken van deze meltdown te counteren.

Dankbaar voor mijn vriendinnen die me bleven ondersteunen. Een plek waar mezelf zijn ook nu oké was. Dit soort vriendschap is zeldzaam en erg waardevol. Wat zou ik toch zonder hen beginnen? Dankjewel Hilde en Martine.

Morgen en overmorgen neem ik nog absoluut vrijaf. Veel rust, mediteren, creativiteit laten stromen en tot mezelf komen. Daarna hoop ik er weer in te vliegen.

Ik heb getwijfeld of ik hierover een blog zou tikken. Erg persoonlijk en je stelt je toch weer kwetsbaar op. Maar ik vind het zo belangrijk om diezelfde boodschap de wereld in te blijven sturen. Dit hoort bij het autisme spectrum stoornis. Je bent niet de enige. Je staat er niet alleen voor.

Hou vol. Praat erover. Laat het geen taboe zijn.