Ongeveer tien jaar heb ik de nodige symptomen waarmee elk weldenkend mens naar de huisdokter gaat. Het is wel degelijk schaamte en angst waarom ik hier zolang over gezwegen heb. Recht in misbruikzone op mijn lichaam. Daar hebben al veel te veel mensen toegang tot gehad die er niets te zoeken hadden. Heden tegen dage beschouw ik dit gebied als absoluut privé.

Drie weken geleden voelde ik me moedig en belde voor een afspraak, deze week mocht ik komen. In de wachtzaal nog overwogen om terug naar huis te gaan. De moed die ik had toen ik de afspraak maakte leek toch weg gesmolten te zijn.
Gelukkig had ik tussen het telefoontje en de afspraak bij de dokter een gesprek met mijn psycholoog die me voldoende uitgelegd had dat er in deze eerste consultatie geen fysiek contact noodzakelijk was. Gewoon praten en bekijken wat de volgende stappen zijn.

Gewoon praten. Dat ‘gewoon’ lukte niet. De eerste minuten schuifelde ik op mijn stoel, totaal zenuwachtig, beschaamd en niet tot praten in staat. Het huilen stond me nabij. Dit was extreem moeilijk.

Raar hoe de dingen lopen. Ik kan openlijk praten over mijn verleden. Een geheim is het al lang niet meer en een taboe weiger ik er van te maken. En toch, sommige aspecten blijven zo pijnlijk. Vol van schaamte. Vol met angst.

Toch wil ik ook de mooie dingen blijven zien.
Een begripvolle, geduldige arts die me de tijd en ruimte heeft gegeven om toch tot gesprek te komen. Een arts die akkoord is om in eerste instantie zonder fysiek onderzoek mee stappen te zetten en alzo mijn grenzen respecteert.

Een gezin dat mij de ruimte geeft om nadien te bekomen. Mijn lieve man zorgde voor het eten. Dochter gaf extra knuffels.

Een begripvolle cliënt die bereidt was haar afspraak te verzetten. Dit had ik op voorhand al gevraagd, ik ken mezelf.

Vriendinnen die er ook nu weer staan om me op te vangen.

Lang gedacht of ik deze blog poste of niet. Uiteindelijk gedaan omdat teveel mensen alleen blijven staan in hun schaamte en trauma.
Praat erover. Je bent niet alleen.