Vanmorgen geraakte ik niet in gang. Ik heb slecht geslapen, het is te fris in huis en ik rol in zelfmedelijden. Het voelt alsof ik vandaag tot niets in staat ben. Ik sleep mezelf vooruit om toch voor de kinderen te zorgen want school wacht niet tot ik mijn goede spirit gevonden heb.

Lang getwijfeld of ik zou mediteren deze ochtend. Maar de ervaring leert me dat het net dan nodig is. Ik maakte mijn meditatieplekje in de woonkamer klaar en zette me voor challenge dag 3. Wat een verademing.

De liefdevolle herinnering aan onze mogelijkheden. Dat we meer zijn dan onze beperkende ideeën. (Ik ben meer dan dit zelfgenoegzaam zwalpen op een melancholishce bui.) Het gaf me de energie om met volle goesting verder te gaan in deze dag. Bepaal zelf de parameters waar je naartoe wil.

Voor vandaag zijn dit heel simpele dingen. Koude bevriest mijn mogelijkheden tot actie dus plan 1 is koudebestrijding. De verwarming even opgezet, een thermisch T-shirt onderaan en een tas warme thee gezet.

Wat de rest van de dag brengt is nog wat af te wachten. Deze voormiddag staat vooral huishoudelijk werk op de planning. Deze namiddag komt de auticoach. Ze zal haar werk hebben want dochterlief is alweer dagen aan het stressen. Woedeuitbarstingen bij het minste. (Andrea het eten is klaar, kom je aan tafel … BOEM ontploffing.) En gezien een auticoach maar zoveel kan, zal het dus inderdaad mijn job zijn om deze namiddag voldoende rust te voorzien voor haar. EN haar toch zover te krijgen om ook te studeren voor de grote toets Frans die morgen op haar agenda staat. Koorddansen tussen zorg en noodzakelijkheid.

Het hervinden van mijn eigen energie en joie de vivre is dus echt een meerwaarde. Blij dat een meditatie van 15 minuten zo een ommekeer kan brengen in de manier waarop ik naar de dag kijk.

De zon schijnt, het is ondertussen warm in huis en de mogelijkheden om ook nog wat extra klusjes te doen schieten alweer door mijn hoofd. Tijd om erin te vliegen.