Vele mensen delen in blogs hun gelukkige verhalen of eigenlijk alleen maar oppervlakkige verhalen. De echte dingen des levens, de zware diepgaande aspecten des levens lees je zelden. Net dat echte leven met zijn ups-and-downs probeer ik hier te brengen. Wat volgt is een lang, zwaar, pijnlijk verhaal van mijn leven. Dus voor wie geen zin heeft in een ernstig verhaal, stop hier met lezen. Je bent gewaarschuwd.

Tijdens mijn kinder- en jeugdjaren heb ik altijd geleefd met een pijnlijk gevoel van angst, schaamte en verdriet dat zich in mijn borstkas manifesteerde als pijn. De stress hiervan trok door naar mijn nek waardoor ik geregeld bij de kinesist te vinden was. In mijn gedachten was deze plek een zwarte gigantische ruimte, vergelijkbaar met een black hole. Het zoog veel emoties op zodat enkel pijn, verdriet, schaamte en angst overbleef.

Als kind leerde ik al dat het verwoorden van deze pijn echt niet oké is. Je werd naar je kamer gestuurd, bestempeld als zwak en emotioneel. Een hoop geroep, gevloek of compleet genegeerd worden maar hulp komt er toch niet. Al snel leerde ik om deze emoties te negeren, te verdringen. Compleet uitschakelen en verder gaan. Altijd maar verder gaan. En hoewel de fysieke pijn constant aanwezig bleef (tot ongeveer 4 jaar geleden) de emoties bleven onderdrukt. Uiteindelijk was ik in staat om alle emoties volledig te onderdrukken. Wanneer het nodig was kon ik als een robot functioneren. Perfect rationeel, perfect sociaal wenselijk maar zonder ook maar iets te voelen.

Als kind houd je dit natuurlijk niet volledig vol. Er komen dan verschijnselen wat men in de psychologie zo mooi omschrijft als ‘overlevingsmechanismen’. Een van die mechanismen voor mij was John. Een man die in het leger carrière had gemaakt. Hij (en een heel peloton aan soldaten) kreeg de job om mij veilig te houden. Elke keer ik ergens naartoe ging stond hij steevast aan de deur om de wacht te houden. Mijn eigen kamer, het toilet, elk tripje buitenshuis, … altijd was hij wel in mijn gedachten aanwezig om te waken over mijn veiligheid. Een taak waar hij trouwens af en toe in faalde. Geen idee waar hij was elke keer ik te horen kreeg dat ik niet goed genoeg was, dat ik foute kleding droeg, dat ik niet kan tekenen, dat ik beter moet strijken, … Geen idee waar hij was toen ik op mijn 14de aangerand werd. Geen idee waar hij zat toen ik de dag nadien terug moest gaan naar de dader om mijn excuses aan te bieden omdat ik uit de situatie gevlucht was.

Ik heb me nadien jarenlang in slaap gehuild. Dit deed zo onmenselijk veel pijn dat verdringen niet mogelijk was. Maar zwijgen kon ik als de beste. Wanneer ik erover praatte kreeg ik toch maar te horen dat het allemaal niet zo erg is. Dat een kind/vrouw hier maar tegen moet kunnen. Dat ik niet zo zwak, emotioneel moet reageren. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Zwijgen en verder doen.

Toen ik uiteindelijk bijna 30 was kreeg ik eindelijk de therapie die ik nodig had. Daar werd heel erg duidelijk dat ik mijn emoties onderdrukte. Dat ik zelfs niet meer in staat was om emoties correct te voelen. Enkel wanneer de pijn, schaamte, verdriet zo groot werd dat het me compleet overspoelde, dan voelde ik immense onverdraaglijke emoties.

Pas na jaren therapie was ik in staat om ook boosheid te voelen. En nog later was ik in staat om ook blijheid, vrolijkheid, geluk, dankbaarheid, … te voelen. Het koste me nog eens een paar jaar om in staat te zijn om dit voelen tegelijkertijd te doen met denken. Ik werd volledig geabsorbeerd door of rationele gedachten of werd volledig overspoeld door emoties. Samen was een revelatie.

Het koste me nog een paar jaar om grip te krijgen op mijn gevoelens. Om me niet meer te laten overspoelen door de immense pijn die ik nog steeds meedraag.

Vandaag stelde ik voor de eerste keer bewust vast dat ik in staat was om verschillende gevoelens tegelijk te voelen. Ik voelde nog steeds de pijn, schaamte en kwetsbaarheid. Maar tegelijkertijd voelde ik dankbaarheid, kalmte, trots, blijheid. En ik was in staat om in dat moment bewust na te denken. Ik voelde me compleet als persoon. Niet enkel opgeslokt in één moment. Maar ik was in staat om meerdere aspecten van mijn leven tegelijk te voelen. Pijn, angst en kwetsbaarheid over mijn verleden. Trots op mijn leven nu, trots op mijn kinderen, dankbaar voor de vriendschap die ik nu in het leven ervaar, kalmte in de wetenschap dat ik ondertussen al heel wat jaren stabiel in het leven sta en besef dat ik het leven best aankan.

Wanneer ik in momenten als deze nadenk van waar ik kom en waar ik nu sta, dan zie ik enorme groei. En daar ben ik trots op. Vandaag weer een stap voorwaarts gezet.

Aan alle mensen die zwijgen, die de pijn (alleen) dragen … hou vol. Hoe erg ook, je bent niet alleen. Blijf niet hangen bij de mensen die je pijn doen, bij mensen die je de grond in boren, deze mensen verdienen je tijd niet.
Zoek de mensen die bereidt zijn om samen met jou de weg te wandelen die jij nodig hebt om ook hier door te komen.
Je bent het waard om jezelf te mogen zijn.