Afgelopen twee weken waren de zwaarste sinds een lange periode. Mijn zoon die al twee maanden ziek is kreeg de diagnose longcovid. Even werd de grond onder mijn voeten vandaan getrokken. In eerste instantie had ik zéér veel vragen en kwamen er maar weinig antwoorden. Wachten op een bloedonderzoek, wachten op een doktersbezoek, wachten op een bezoek bij de specialist, wachten op volgend doktersbezoek en nu wachten op revalidatie. Ondertussen geen school, vragen over de slaagkans van dit studiejaar, hoe ziet mijn zoon zijn toekomst eruit?
Als moeder is het dan mijn taak om rust te behouden. Te zorgen dat mijn zoon niet teveel in paniek slaat. Dat het huishouden blijft draaien. Tegelijkertijd botste ik enorm op mezelf.
– Ik kan zeer moeilijk tegen verandering en van de ene op de andere dag veranderde er veel.
– Ik kan zeer moeilijk tegen openstaande vragen. Nu had ik enorm veel vragen en slechts zeer weinig antwoorden. Ik moest wachten op onderzoeken, dokters, …
– Ik kan ook zeer moeilijk tegen wachten. In dit opzicht ben ik een doe-er. Ik wil oplossingen, een uitweg, een plan van aanpak. Bij de pakken blijven zitten geeft me een machteloos gevoel.
Twee weken hectiek. Als een kip zonder kop blijven rennen van de ene naar de andere afspraak. Emoties zoveel mogelijk uitzetten en blijven gaan. Tegelijkertijd raasde mijn emoties innerlijk door en elk moment van stilzitten klopte die emoties als een gek bij me aan.
Stilaan beginnen nu de antwoorden binnen te lopen. Stilaan wordt er nieuwe grond gevormd waarop ik kan staan.
Een zware periode waarbij ik mezelf tegenkwam. Al bij al ben ik best tevreden met wie ik daar in de spiegel zag. Een ploeterende moeder die ook maar haar best deed in alle chaos en onzekerheid. Een vrouw die in alle onmacht beroep deed op het gekende hulpverlenersnetwerk om te blijven ventileren, praten, zoeken, … Iemand die zich kwetsbaar durfde opstellen naar vrienden en eerlijk uitkwam voor het feit dat het even heel moeilijk is.
Maar ook een vrouw die bleef gaan. Die elke stap zonder meer zette. Een moeder die haar zoon ondersteunde. Een moeder die luisterde, samen mee dacht en ruimte gaf voor de emoties van de gezinsleden. Een onverwoestbaar geloof dat het goed komt, op de een of andere manier. Een gevoel van kalmte dat hoe erg het nu ook stormt, we deze storm ook wel weer overleven.
Ik putte onmetelijke kracht om tijdens deze chaos te voelen dat ik veel sterker in mijn schoenen sta dan pakweg tien jaar geleden. De hartelijke warmte die ik krijg door het gevoel dat ik er absoluut niet alleen voor sta, dat is goud waard.
Nog geen commentaren