Elke week weer begeleid ik ouders die kinderen hebben met autisme. Een van de topics hierin is ‘hoe houd ik het zelf als ouder vol?’. Het is immers niet altijd evident om de energie te blijven vinden om er steevast te blijven staan.

De laatste paar weken krijg ik nog eens een herinnering hoe moeilijk het soms is. Mijn dochter heeft een moeilijke periode. Ergens loopt ze duidelijk vast wat leidt tot 30 à 40 ontploffingen per dag. Elke keer opnieuw krijg ik de volle woede over me heen. Ik blijf (meestal) rustig en achteraf krijg ik excuses. Met veel liefde, geduld en energie heb ik geprobeerd te achterhalen waar het schoentje wringt. Ik weet het nog steeds niet.

Wel is me duidelijk dat het betert in het weekend. Veel aandacht, liefde en zorg brengt rust in haar hoofd. Gisteren heeft ze uiteindelijk een uur bij me in bed gelegen voor ze in haar eigen bed in slaap kon vallen. Dit is echt niet van haar gewoonten. Maar wanneer het voor haar teveel is, dan zoekt ze bescherming, warmte en zorg bij mij. Natuurlijk zorg ik dat dit op deze momenten in veelheid aanwezig is. Dit zijn basisnoden van elk kind.

Als ouder merk ik op hoeveel energie dit vreet. De woede die je elke keer moet trotseren, de zorg voor je kind op dat moment en het zoeken naar oorzaken/oplossingen. Gelukkig ben ik ondertussen een krak in mijn eigen energiebalans. Ik probeer wat meer te slapen, ik mediteer een keertje extra en zet tijdens de uren dat ze op school is extra in op zelfzorg. Op deze manier hou ik het vol om ondertussen weken de verhoogde zorg te geven.

Een oorzaak van de stress bij haar heb ik nog steeds niet gevonden. Communicatie is op deze momenten net moeilijk dus dit vraagt tijd. Een echte oplossing heb ik dus ook nog niet. Lapmiddelen zijn vooral tijd met haar doorbrengen. Zorgen dat ze de ruimte heeft om te vertellen via spel en liedjes en dansen. Samen koken, samen TV kijken, … samen zijn. Met eindeloze liefde en zorg.

Ik prijs me gelukkig dat ik ook kan terugvallen op een professioneel netwerk. Aanstaande woensdag komt de auticoach en ik hoop dat we dan tot een plan van aanpak komen. Deze situatie is niet leuk voor mijn dochter, noch voor de rest van het gezin.

Toch zie ik ook positieve zaken in dit verhaal. In dit gezin is ruimte om jezelf te zijn, woede-uitbarstingen en al. Het hoort erbij en je zal er niet voor gestraft worden. Samen zoeken we naar oplossingen.
Ik merk op hoe ikzelf gegroeid ben in het hanteren van de frustratie, onmacht en kwetsbaarheid die dit bij mezelf oproept. Je dochter zo zien afzien, het doet wat met je. Ik ben er trots op hoe ik er voor haar ben zonder mezelf te verliezen in mijn eigen emoties.
Ik ben trots op mijn dochter. Hoe ze zonder meer zichzelf durft zijn. Hoe ze bereidt is om te leren, om te zoeken, om te experimenteren hoe ze haar eigen emoties kan reguleren.

Hopelijk vinden we snel een weg door deze periode. Maar ondertussen staat dit gezin als een rots in het water om haar te helpen. Samen op weg naar waar dit pad ook leidt. Samen, met veel liefde, zorg, aandacht en grenzeloos geduld.