Covid heeft ons gezin de laatste week serieus te pakken gekregen. Eerst mijn zoon, dan ik en uiteindelijk ook mijn man. Alleen onze lieve dochter blijft voorlopig gespaard. Zelf mag ik morgenvroeg uit quarantaine, Quinten gaat al sinds gisteren terug naar school, mijn man zit nog tot zondagavond binnen.

Een week binnen blijven, een mens leert zichzelf weer eens kennen. Na 24 uur keek ik al vooruit. Stilzitten, liever niet. Uiteindelijk dwong covid me er wel toe. Serieus ziek van geweest en nog steeds niet helemaal in orde. Dit gaat toch meer tijd vragen dan ik ervoor over heb. Niets aan te doen. Veel rusten, van slapen kwam de eerste nachten niets in huis – nu slaap ik veel en goed, veel hoesten, snuiten, …. Af en toe voelde ik me goed, af en toe voelde het alsof ik naar het ziekenhuis moest. Het ergste was gisteren achter de rug … tot … een aanval van ziekte van Ménière. Het was te denken, een zware verkoudheid, oorontsteking en ontsteking van het kaakbeen – dan is dit natuurlijk geen verrassing. Sinds gisterenmiddag ben ik kotsmisselijk, de kamer draait en de eerste uren zit er dan niets anders op dan slapen in een donkere kamer.  24 uur later is dit ook weer min of meer gepasseerd. Nog duizelig en nog rust nodig maar dit is bekend terrein.

Wat me vooral opviel de laatste week is hoe goed geolied mijn gezin eigenlijk is. Zelfs wanneer 3/4de uitvalt dan nog blijven de basisnoodzakelijkheden draaien. Alleen de opruim en de was zijn blijven liggen. Iedereen hielp waar hij/zij kon. Samen gingen we ervoor. Het coördineren van alles bleek op mijn schouders terecht te komen. Afspraken verzetten of annuleren, regelen hoe mijn dochter op school geraakt nu beide ouders in quarantaine zitten, … Gelukkig ook lieve buren die voor ons naar de apotheek gingen om het nodige te halen. Daarnaast blijft ook de zorg en opvang voor de kinderen een essentieel onderdeel.

Gisterenavond stond Andrea naast mijn bed: mama ik voel me niet zo goed. Het eerste wat door mijn hoofd schoot: ‘oh nee, toch ook niet covid?’. Het bleek iets anders. Normaal ben ik dagelijks bezig met quality-time voor haar. Samen zoeken naar manieren die haar stress ontladen. En vele van die manieren hangen toch samen met tijd doorbrengen met mama. Samen TV kijken, samen knutselen, samen zingen en dansen, samen koken, … Allemaal niet ingewikkeld maar als je contact moet vermijden dan wordt dit wel moeilijk. Mijn dochter voelt zich niet goed omdat ze een week veel minder met mij heeft gedaan. Dus morgen staat mijn dochter op het prioriteitenlijstje.

Morgen wanneer het leven herneemt en iedereen wachtende is voor tijd van mij dan krijgt zij absoluut voorrang. De rest van de wereld kan echt nog wel een dagje langer wachten.