Ik vraag me af of dit herkenbaar is. Niet alleen voor personen met autisme maar gewoon voor iedereen. Dus graag uw reacties.

Al snel in mijn leven leerde ik me aanpassen aan de sociaal wenselijke normen. Je gedraagt je anders op een feestje dan op je school/werk of bij de dokter in het kabinet. Voor mij werden die aanpassingen een noodzakelijke manier om te overleven.

Van kinds af aan merk ik dat stilvallen en op mezelf terugplooien geen goed idee was. Stilvallen betekende pijn. Elk rustmoment voelde ik fysieke pijn ter hoogte van de borst. De negatieve ervaringen doorheen mijn leven hebben zich gevoelsmatig daar opgestapeld. De psycholoog vroeg me ooit eens om die plek te omschrijven:

‘een onmetelijk diep zwart universum van pijn, leegte en eenzaamheid’.

Aanpassen, meedoen, sociaal correct gedragen … dag in dag uit, uur na uur, elk moment van de dag, ook thuis. Een moment van rust betekende pijn dus ik vermeed het als de pest. Wanneer er tijd en ruimte was zorgde ik ervoor dat ik voor de TV plaatsnam. Verhalen werden me dan voorgeschoteld zodat mijn gedachten geen ruimte kregen. Tijdens de reclame zapte ik naar een ander kanaal want reclame is oningevulde tijd en dat deed fysiek en emotioneel pijn.

Tot ongeveer mijn 38 jaar was dit norm. Nooit terugvallen op mijn ware identiteit want die deed zeer veel pijn. Blijven doorgaan met een masker op, aangepast aan de verschillende situaties. Het voelde een beetje als leven binnen andermans vel. Ik vanbinnen maar steeds met een harnas, andere huid, ander masker uit angst voor de buitenwereld maar zeker ook uit angst om te voelen wat er zich in mezelf afspeelde.

Enkele jaren geleden leerde ik om te stoppen en stil te staan. Om dat onmetelijk diep zwart universum van pijn, leegte en eenzaamheid toe te laten, te voelen. Om ermee te gaan zitten en te kijken wat dit met me deed.

De eerste maanden was dit natuurlijk erg zwaar. Wie zit er nu graag met zijn/haar meest existentiële gevoelens, met angst, met eenzaamheid, ….? Maar hoe meer ik ging zitten, hoe meer aanvaarding er kwam. Ik hoef niet te ontwijken, ik hoef niet bezig te blijven, ik hoef geen masker te dragen. Wanneer ik zit met dit universum stort de wereld niet in. Integendeel!

Naarmate ik meer tijd nam om mijn universum te verkennen leerde ik ook mezelf beter kennen. Ik leerde dat het mogelijk is om met momenten alle maskers, muren, … te laten vallen en gewoon mezelf te zijn. Mijn echte kwetsbare ik in die dreigende gevaarlijke chaotische wereld. Op plekken waar ik me in eerste instantie relatief veilig voelde probeerde ik het. Vele keren kreeg ik het deksel op mijn neus. Mensen die mij weigeren te aanvaarden zoals ik ben en erop staan dat ik een masker draag en mij aanpas. In bochten wringend tot een persoon die ik niet ben en waarbij de pijn in mijn universum alleen maar groter werd. Maar evenzeer kwam ik mensen tegen die me lieten voelen dat ik oké ben, zoals ik ben. Babysteps, voorwaarts. Mensen die me veiligheid en nabijheid boden in mijn pogingen om mezelf te ontdekken.

Hoe meer tijd ik bestede aan zitten bij mijn universum hoe meer ik wilde gaan zitten. Ik leerde de pijn aanvaarden. Ik leerde dat dit een deel is van mezelf. Daarenboven leerde ik dat zitten ook tot rust leidt. Wanneer ik lang genoeg zit om eerst dat universum zijn plaats te geven, dan volgt daarna een bijna onbeschrijflijk gevoel. Ik voel fysiek de spanning in mijn spieren wegspringen. Ik voel emotioneel de rust in mezelf komen. Mijn kernpersoonlijkheid krijgt dan de tijd en ruimte om er te zijn en zich te ontplooien. Dan is er ruimte voor persoonlijke groei. Het is bijna extatisch, beter dan seks.

Naarmate de jaren van zitten en tijd nemen vorderden verdween met momenten dat zwarte universum in mijn borst. Ik herinner me nog dat ik op een gegeven moment heel bewust stilstond bij het idee: hey, die pijn is weg. Daar moet een mens dan 40 voor worden. Nu ben ik zover dat het merendeel van de tijd de pijn niet aanwezig is. Slechts wanneer ik geconfronteerd wordt met de pijn van het verleden komt dat universum terug. Maar ik weet ondertussen dat gaan zitten net de oplossing is. Me veranderen, in bochten wringen en mezelf wegsteken zorgt alleen maar voor meer pijn. Zitten, toelaten, aanvaarden en verwerken dat is de weg naar heling.

Natuurlijk besef ik dat een zeker vorm van aanpassingen noodzakelijk is in een maatschappij. Je kan inderdaad niet rondrennen en 100% ten alle tijden jezelf zijn. Enige vorm van aanpassingen aan cultuur, tijdsgeest en filosofisch wereldbeeld zijn noodzakelijk. Zoals ik mijn blog begon; je gedraagt je anders thuis dan op een feestje of bij de dokter. De vraag is hoever je hierin gaat. Kan je ergens nog jezelf zijn? Of verlies je je volledig in die aanpassingen en is er geen ruimte meer voor je eigen persoonlijkheid? Wanneer stopt de mallemolen en zeg je: nu is het tijd voor mezelf? En wanneer je zover bent, durf je dan waarachtig jezelf zijn?