De covidpandemie is nog niet voorbij. Ondertussen vallen de bommen in Oekraïne. Maar hier thuis vind ik eindelijk weer rust. Diep in mezelf vind ik weer kalmte en sereniteit. Meditaties leiden opnieuw tot de intense beleving dat mijn leven goed is.

Vandaag ging ik naar het FOMU (fotomuseum Antwerpen). Hier besefte ik opnieuw in wat voor beschermde wereld ik eigenlijk leef. In het Westen waar persoonlijke vrijheden en levensideeën geen probleem zijn. Een leven zonder (kans)armoede. Met vrienden die voor me klaarstaan in tijden van nood. Wat een luxe!

Wanneer ik na het museumbezoek mijn boterhammetjes opeet op een bankje, in de zon naast de Schelde lijkt het er wel paradijselijk. Wat kan een mens zich nu meer wensen? Op dit moment loopt mijn eigen leven weer vlot.
Spijtig dat ik niet op een eiland woon. Want genietend van mijn eigen persoonlijke lui-lekker-leventje dringt zich toch de grotere realiteit op. Hoewel Oekraïne ver van mijn bed ligt heb ik toch al menig moment gespendeerd aan bezorgdheden. Welk gevolg heeft dit financieel voor mij? Maar belangrijker: welk gevolg heeft dit voor de Belgische soldaten? Gaan we troepen sturen? Wat met de familieleden die dan thuisblijven? Op die manier komt de oorlog een heel eind dichter bij huis en bed.

Veel kan ik niet veranderen aan deze realiteit. Het enige wat misschien helpt is blijven mediteren en bidden voor alle mensen die van ver of dichtbij met deze oorlog te maken hebben. Mijn deur blijven openzetten voor eenieder die een babbel, knuffel, tas thee of net stilte nodig heeft. Een warme plek aanbieden voor zij die het nodig hebben.

Veel kan ik niet betekenen. Maar hopelijk is mijn genot in het leven, mijn vreugde, mijn warme genegenheid, empathie en zorg aanstekelijk genoeg dat het mag doorgegeven worden aan en door anderen.