Storm Eunice is voorbij, ook de storm in mijn hoofd gaat stilaan liggen.

De afgelopen drie weken is er weer teveel gebeurd om op te sommen. Ik geef een top 5 lijstje van dingen die best ingrijpend waren in de agenda:

• bemiddelingsgesprek met ouders
• Andrea had een lichte hersenschudding en reactie op vaccin waardoor na een nacht spoedgevallen enkele dagen zorg nodig was.
• Quinten ging op driedaagse met school (spannend) en kwam thuis met corona. Een week isolatie en zorg volgde.
• Verjaardagsfeestje voor Andrea en op dezelfde dag waterlek in huis.
• diagnose suikerziekte en aanpassing dieet

Overspoeld door de (on)geplande aanpassingen in dagelijkse structuur ben ik toch even onderuit gegaan. Het was gewoon teveel om te behappen. De laatste twee weken was de depressie weer heel dichtbij. Ik heb heel bewust aan zelfzorg gedaan, naast alle zorg die voor anderen nodig was.

De afgelopen jaren leerde ik een paar belangrijke lessen die mij staande houden. Een van deze lessen heb ik mij deze periode heel erg voor gehouden. Alles gaat voorbij, ook dit. Met daaraan gekoppeld het idee dat de dingen tot rust laten komen de betere optie is dan gewoon instinctief/dadelijk te reageren. Tijd nemen om de emoties in mezelf te laten bezinken. Tijd nemen om gewoon alles te laten zijn. Oplossingen komen wel als het hoofd hiervoor de ruimte heeft.

Lao-Tse schreef het zo:

Heb je geduld te wachten tot

je modder zakt, het water helder wordt?

Kun je in stilte verwijlen tot

de juiste handeling vanuit zichzelf ontstaat?