Het leven is niet altijd even gemakkelijk. De laatste weken is er veel op mijn bord terechtgekomen. Teveel in korte tijd om te kunnen behappen en verwerken. Afgelopen donderdag stond ik op met een dip. Een mens kan ook maar zoveel alleen dragen. Ik slaakte een zucht en schreef het van me af. Een bericht naar een van mijn beste vriendinnen en aan Aut & Out.

De steun die kwam was onvoorstelbaar. Het was te verwachten dat mensen lief zouden reageren. Zo herkenbaar voor velen van ons en wanneer nodig dan staan we er voor elkaar. De ondersteuning, herkenning, het ‘er zijn’, en het gehoord worden deden enorm deugd. Ik leer meer en meer dat ik kan rekenen op de wereld rondom me om er te zijn als ik emotioneel even ondersteuning kan gebruiken. Dat de moed om kwetsbaarheid te tonen keer op keer beloond wordt.

De warmte die ik ondanks het koude winterweer mocht ontvangen gaven me de energie om te herstarten. Ik nam een zalige warme douche. Ik luisterde mijn favoriete muziek, ik las namelijk ergens dat dit dopamine vrijmaakt en dat is altijd welkom op een dip-dag. Ik mediteerde een keer extra. Hierdoor werd het alsnog een fantastische dag.

Wederom is het bewijs geleverd dat de mensen rondom mij in staat zijn tot het geven van enorme warmte, aandacht, ondersteuning, … Dat mensen er wel degelijk staan voor elkaar. Dat de algemene goedheid van de mens niet verdwenen is.

Batterijen weer opgeladen. Klaar om er weer tegenaan te gaan.

En moest ik zoveel geluk hebben dat het vandaag sneeuwt dan maak ik ineens terug een wandeling. Niets is zaliger dan wandelen als het sneeuwt. Die heerlijke geur van de lucht, het dempende geluid van sneeuw op de grond, de wereld die zo mooi wit wordt. Winter, mijn favoriete seizoen.