Ik denk dat ik boos ben.

Ik heb een moeilijke relatie met het gevoel van boosheid. Het lijkt voor mij iets ongrijpbaar. Toegegeven dat ik zelfs even moest opzoeken wat de definitie van ‘boosheid’ is. “boosheid is de hoedanigheid van het boos zijn” Daar schiet ik dus niet veel mee op. Wat verder zoekwerk levert me een synoniem op: woede.

Dit helpt me allemaal geen meter verder. Misschien helpt een concrete gedachtegang beter. Ik ben op zoek naar wat boosheid voor mij betekent. Maar ik krijg toch moeilijk vat op wat dat dan wil zeggen. Want mijn boosheid heeft niets te maken met een gevoel van agressie of wraakzucht of gelijk willen komen. Daar waar dat toch vaak de voorbeelden waren in de zoektocht naar een definitie.

Mijn boosheid zit geworteld in een gevoel van gekwetst zijn, me onbegrepen voelen, schaamte en loyaliteit. Dat zijn dingen die ik veel beter begrijp. Maar het boos zijn op zich, de woede die dat met zich zou moeten meebrengen, daar heb ik moeite mee. Heel af en toe ben ik emotioneel overmand en sla ik wartaal uit, wordt luid en roep, huil, voel me machteloos en weet het even niet meer. Is dat dan woede? Ik weet het niet.

Misschien is woede/boos zijn, de gevoelsmatige reactie op gekwetst zijn. Dan past het plaatje in mijn hoofd wel. Alleen reageer ik hier niet agressief op. Meestal trek ik me dan terug. Geef dit de tijd en ruimte om duidelijk te worden in mijn hoofd. Waarna het gevoel van gekwetst zijn vanzelf een oplossing krijgt. Meestal zien mijn meest vertrouwenswaardige vrienden mij dan ook opdagen. Dan heb ik nood aan een babbel. Enkel wanneer ik niet weg geraak uit de situatie, als een gewond dier in een hoek gedreven zit, dan ben ik in staat om uit te halen. Dan doe ik alles wat nodig is om te kunnen vluchten. Maar dat lijkt me dan eerder instinctieve overlevingsdrang en niet meer woede.

Misschien moet ik maar besluiten dat boosheid een gevoel is dat ik niet rationeel kan omschrijven. Een gevoel dat woorden overstijgt.