Gisteren poste ik een blog aangaande een afspraak die ik vandaag zou hebben. Ondertussen is deze gepasseerd en wil ik even een kleine update plaatsen.

1: Ik heb het overleefd!

2: Alle voorbereiding heeft zijn dienst bewezen. Toen ik arriveerde zaten er best een heleboel mensen in de wachtzaal. Angst sloeg toe en ik voelde me klein worden. Toen bedacht ik me plan A dat ik gisteren opgesteld had: buiten wachten. De zon scheen en de secretaresse was zo vriendelijk om er nota van te maken dat ik buiten stond en zou me ophalen wanneer het mijn beurt was. De frisse lucht, de zon en de ruimte gaf me terug voldoende rust. Fijn dat dit idee er op voorhand lag. Dan moest ik niet in paniek nadenken over opties.

3: Na de blog van gisteren kreeg ik vele lieve berichtjes. Vrienden die aanboden om volgende keer mee te gaan, die in gedachte een halve meter naast me wilde gaan zitten, aanmoedigingen en knuffels. Hartverwarmend op zijn minst.

4: De afspraak zelf viel enorm mee. Toegegeven, ik was een stresskip en mijn communicatieniveau zat onder nul. Maar sommige mensen hebben gewoon de gave om mij gerust te stellen, zelfs in de zwaarste omstandigheden. De dokter van dienst was, zoals altijd: vriendelijk, rustig, kalm en nam de tijd om mij te laten wennen aan de situatie.

Ik heb in het verleden dokters ontmoet die goed zijn in hun vak maar de menselijke kant van de patiënt (ik dus) totaal niet zien. Het verhaal achter de wonden niet zien of willen horen. Daar waar enkel de rekening op het einde van de maand telt. En hoewel ze medisch gezien hun vak verstaan is dat het soort dokter wat ik robot-dokters noem. Dokters die op automatische piloot elke vijf minuten een patiënt afwerken. Je kan dit soort dokter natuurlijk ook Onfatsoenlijk noemen. Nee, dank je.

En dan heb je het soort dokter van vandaag. Diegene die met een glimlach luistert naar een haperend verhaal. De eerlijke mens die af en toe zegt: ik weet het niet, zullen we samen zoeken? Dokters die naast een geweldige medische kennis ook aandacht hebben voor de mens die hun patiënt is.

Ik heb het al dikwijls gezegd. Geef mij maar de tweede soort. Gelukkig had ik vandaag eentje van de tweede soort. Mijn (voor mij nog nieuwe) huisdokter slaagt er ondertussen al meermaals in om mij in moeilijke situaties gerust te stellen. Vandaag trok ze me zonder meer door mijn persoonlijke hel. Waarvoor mijn oprechte dank.

Vanavond nog tot vrijwel middernacht een meditatie en napraat moment met thee. Dat zal elk laatste stukje stress wel weer met de noorderzon doen verdwijnen.