Blogs geschreven om 2 uur in de nacht zijn zelden opgewekt en deze is niet anders.

Ik weet even niet meer uit welk hout ik nog pijlen moet maken.

Mijn huishoudelijke hulp (zowel familiehulp als poetsdienst) laten het al meer dan een maand afweten. Ik reken op deze hulp. Als deze wegvalt dat krijg ik het zeer moeilijk om mijn huishouden recht te houden. Bij deze is het dus ingestort. Als hulp niet snel weer opstart sta ik niet in voor de gevolgen.

Verder heb ik al meer dan een maand verdomde pijn in mijn schouders en nek. Pijnmedicatie haalt niet meer uit. Een huisdokter om naartoe te gaan heb ik ook al even niet meer. Uithouden en blijven gaan is de enige mogelijkheid. Alleen is meer dan een maand slaapgebrek door pijn mij nu mentaal de das aan het omdoen.

Zonder huisdokter kan een mens trouwens niet leven. Heb ook al meer dan een maand een blaasontsteking of iets dergelijks. Alleen opnieuw: geen huisdokter beschikbaar. Dus zelfde resultaat: gewoon wachten tot het overgaat. Met minstens zes keer naar toilet gaan op een nacht van 7 uur. Ook hier slaat slaapgebrek toe.

Bij slaapgebrek en zorgen steekt natuurlijk ook een ander hardnekkig probleem weer de kop op: die verdomde nachtmerries zijn terug. Enige voordeel: die heb je alleen als je effectief slaapt. Het bewijs dat ik toch nog gedurende de nacht wat slaap. Kwestie van toch de positieve noot te blijven zien.

Misschien dan ook maar even vermelden dat ik diezelfde maand ook al een hele maand mijn maandstonden heb. Medisch gezien blijkbaar geen probleem dus hier mag een mens niet over klagen. En op zich is dit natuurlijk ook niet erg. Ik heb er geen pijn van en ongezond is het niet. Integendeel, het zal mijn ijzergehalte op natuurlijke wijze laag houden wat alleen maar als een voordeel kan gezien worden. Maar wel verdomd onhandig en het begint mij de keel uit te hangen.

Ik besef al langer dat ik AL mijn hulpverlening nodig heb of dat het kaartenhuisje invalt. Nu ik meer dan een maand met veel minder hulpverlening moet roeien en mijn lichaam het laat afweten begin ik toch serieus af te zien. Zowel fysiek als mentaal worden er weer even grenzen bereikt.

Gelukkig is alles vergankelijk en zal ook deze periode weer voorbij gaan. Zodra hulpverlening weer opstart zal het tij wel weer keren.

En ondertussen probeer ik mij op te trekken aan de dingen waar ik momenteel zoveel energie uithaal. Mijn gezin, de hulpverlening die er nog wel staat, mijn vrienden en vrijwilligerswerk. Door de bomen van alle zorgen zijn er momenteel echt nog wel vrij veel aspecten die beter lopen dan ik ooit had kunnen dromen.

En nu ga ik proberen nog even twee uurtjes slaap te vatten.

Slaapwel.