Eindelijk vakantie. Men zegt dat de laatste loodjes zwaar wegen maar hier was dat zeker het geval.

De examens van mijn zoon waren een zware dobber. Zoals altijd een moeilijke periode voor hem. Maar ik zie hoe hij stilaan leert om met deze stress om te gaan. Om minder diep weg te zakken. En zijn punten waren dan ook beter dan verwacht. Trots hoe ik hem stappen voorwaarts zie zetten. Trots hoe hij blijft vechten om zijn eigen doelen te halen.

De scholenzoektocht voor mijn dochter is ook voorbij. Toen de huidige school liet verstaan dat het niet voldoende liep en we beter overschakelden naar buitengewoon onderwijs was dit een mentale tegenslag. Als moeder had/heb ik het hier moeilijk mee. Omdat ik besef dat het wel is wat mijn dochter nodig heeft ging ik op zoek. Ik contacteerde elke school in de regio en botste overal op wachtlijsten. Omdat de kans om een plekje te vinden zo miniem was startte we al een gesprek met de huidige school. Wat als er geen plek is? Gelukkig kregen we twee weken geleden het verlossende telefoontje: er was nog een plekje voor Andrea.

Ik nam samen met Andrea een kijkje op de nieuwe school. Ze lijkt gelukkig dat ze naar een rustiger plekje mag. Hoewel ze haar vriendinnen gaat missen, kijkt ze uit naar het nieuwe jaar. Trots hoe zij ondanks alle moeilijkheden die ze tegenkomt toch zo vrolijk door het leven blijft gaan. Trots hoeveel zelfkennis zij al heeft. Trots op hoeveel flexibiliteit en eigen zorg zij aan de dag kan leggen.

Het was weer een periode alle hens aan dek om mijn kinderen staande te houden. Hierdoor ben ik zelf even teruggekeerd naar basis zelfzorg. Maar vanaf morgen begin ik weer met wandelen. Ik moet, ik wil en ik zal weer tijd vinden hiervoor.

De vakantie hebben we hier alleszins goed ingezet. Van donderdag tot morgen (zondag) speelstraat. Alle kinderen uit de straat spelen fijn buiten. Volwassenen horen deze week duidelijk ook bij kinderen. Gisteren samen gegeten terwijl we naar de voetbal keken. Let wel: per gezinsbubbel, we houden het veilig.

Morgen mogen we dan nog naar een lang uitgesteld Kerstfeest. Volgens mij is dat het enige Kerstfeest van mijn leven dat in juli gevierd gaat worden. Maar juli of december, het maakt niet uit. Gewoon samenzijn dat is wat telt. En dat hebben we al vele maanden moeten missen.

Ik kijk zo uit naar het moment dat ik mijn vrienden een dikke knuffel mag geven. Maar voorlopig moet dat nog even wachten. Maar we zetten stappen in de juiste richting. Afgelopen donderdag kreeg ik mijn tweede vaccin. Dus binnen twee à drie weken zou het veilig(er) voor me moeten zijn.