Gisterenavond ging ik nog eens in groep mediteren. Locatie: midden in de natuur naast een kasteeltje. Klinkt heerlijk. Ik vond het uiteindelijk een verschrikkelijke avond. De vogels zongen hun lied zo luid dat het me letterlijk pijn deed. Het zachte briesje dat af en toe present tekende sneed door mijn huid. De mensen maakte me onrustig en onzeker. Gevoeligheid voor prikkels zoals ik het nog maar zelden had. De rust die meditatie me normaal brengt was ver te zoeken. Wel een gratis paniekaanval maar dat was toch niet hetzelfde.

Vandaag was niet exact een betere dag. Mijn huid voelt aan alsof het enerzijds brand en anderzijds wordt aangevallen door een leger rode bosmieren. Altijd heerlijk als mijn overprikkeling mijn allergie aanwakkert en versterkt. Ik krab me een ongeluk en geen enkele allergiepil is hiertegen opgewassen.

Wat helpt als elke prikkel voelt als een aanval. Gek genoeg: mindfulness. Het geeft me de rust te weten dat dit tijdelijk is, dat ook dit weer passeert. Binnen een paar dagen wanneer ik weer eens geslapen heb dan voelt het weer beter. Het zijn maar de hormonen die nu op hol slaan. Gewoon stilstaan bij het moment en weten dat dit even vervelend is maar niet lang duurt geeft de kracht om het te verdragen.

Zelfs gisteren toen ik werd aangevallen door zingende vogels, wind (en muggen die effectief een prikgevaar vormde) wist ik heel goed: dit is allemaal niet zo erg. Ik was blij dat ik ondanks de overprikkeling toch was komen opdagen. Meer zelfs: ik wist dat uiteindelijk de meditatie net was wat ik nodig had. Als de overprikkeling zover gekomen is dan is het meer dan tijd om op dat kussen te gaan zitten en te blijven zitten.

Het voornaamste wat ik nu moet doen is terugvallen op routine. Een voorspelbare wereld aanhouden. Ventileren, zagen, klagen, babbelen, mediteren, geknuffeld worden, thee drinken, bloggen en schrijven, stimmen. Datgene wat mij het meeste helpt in dagen als deze is berichtjes sturen naar een zeer goede vriendin. Op de een of andere manier is dat een routine die vanzelf soelaas brengt.

3000km verder op reis in het midden van de natuur, zonder wifi en met minimaal contact met het thuisfront. Ik gun haar deze reis ten zeerste en probeer mijn berichtjes tot het minimale te beperken. Maar vandaag was de nood torenhoog. Ik stuurde een stim-bericht. Ik mis die berichtjes ten zeerste. Ik mis de gesprekken die we regelmatig voerden. En volgens mij heeft dat nog weinig met overprikkeling of autisme te maken, ik mis gewoon de vriendschap en dat is perfect menselijk lijkt me dan.

Het is laat. Nu mijn lichaam gevuld is met een dosis serotonine en dopamine gekregen door de lieve knuffel van mijn man, de berichtjes en waarschijnlijk alle allergiemedicatie, hoop ik een goede nachtrust tegemoet te gaan.

Slaapwel.