Een zalige Pasen aan al mijn lezers.

Wat een zalige Pasen, de zon schijnt, de vogeltjes zingen hun mooiste lied en de (buur)kinderen spelen buiten. Het lijkt wel alsof iedereen tijd heeft voor een gezellige familiedag thuis. Waarschijnlijk heeft de lockdown daar wel wat mee te maken.

De Paashaas was ons goedgezind dit jaar en bracht zoals gewoonlijk teveel chocolade dan eigenlijk goed is voor een mens. Naar het schijnt hoort dat erbij. Hoewel het hier eigenlijk het enige is. Chocolade-eitjes rapen in de ochtend. Zeker nu de lessen geschorst waren, is het katholieke gedachtengoed erachter een beetje weggevallen. En ik ben zelf geen held om dit te kaderen.

Sinds de plechtige communie van mijn zoon krijgt Pasen ook altijd die extra dimensie hier thuis. Ter voorbereiding van de communie moesten we enkele vieringen bijwonen en zo ook de Paasmis. De pastoor legt uitgebreid het paasverhaal uit. Hoe Jezus stierf en dan later tot verrijzenis kwam. In het midden van de mis, zonder blikken of blozen, roept mijn dochter: oh, is Jezus dan een zombie?

Goed dat ik stevig op een stoel zat want ik zakte bijna door de grond. Met een rood aangelopen hoofd dan maar gevraagd om stil te zijn. Waarop mijn dochter bedenkelijk kijkt en stilletjes vraagt: een skelet dan?

En daar zit je dan, midden in de mis met een vijfjarige dochter die existentiële vragen stelt. Wat gebeurt er als je dood bent en herrijst? Wat word je dan? In alle eerlijkheid: ik had geen antwoorden. Maar sindsdien is het paasverhaal nooit meer hetzelfde geweest voor ons.