Wat doet een mens op een zonnige namiddag tijdens lockdown. Gezellig samen met het gezin buiten eten. We zitten samen aan de tuintafel, onder de luifel te genieten van zelfgemaakte hamburgers en massa’s groenten. Vooral zoonlief die zomaar even 5 zoete puntpaprika’s verorbert, maakt indruk.

En zo kom ik tot rust. In de gezonde buitenlucht, in de schaduw lekker genieten van de eerste zomerse dagen. Hoewel het nog geen zomer is, zo voelt het wel. Alle zorgen van Corona, thuisstuderen, social distancing lijken even heel ver weg. En dus begin ik te dagdromen.

Al enige tijd is mijn droom om in één of andere vorm mijn liefde voor mindfulness en zenmeditatie te delen met de wereld. Vannacht droomde ik dat ik een huis bouwde waarin ik een hele verdieping voorzag als ruimte om meditatielessen te geven. Een zalige droom, maar zover ben ik toch nog niet.

Ik heb niet de kennis en opleiding om zelf les te geven. Mijn meditatiementor heeft dit wel en daar ben ik best wel jaloers op. Ik buig voor haar wijsheid en besef dat ik een kleine garnaal ben op gebied van kennis. Maar ik heb wel het hart, de mildheid, de inzet om van mindfulness iets moois te maken in mijn leven. Misschien moet ik bij haar solliciteren om haar te dienen. Haar tweede hand, hofnar in haar koninkrijk der meditatie, manusje-van-alles, …. Dat is misschien nog een idee. Maar op zich heb ik deze wens al wel een paar keer geuit naar haar. Maar bij deze: koningin der meditatie, ik solliciteer bij deze om u als hofnar te mogen dienen in uw koninkrijk der meditatie. (Of zoiets toch, 😉 )

Misschien ben ik stilaan zo ver om officieel vrijwilligerswerk aan te vragen. Om toch iets structureel op te bouwen. Maar anderzijds, ik zit nu wel in de rust van een coronabubbel. Eens de drukte van de wereld herbegint, moet ik weer zwemmen of verzuipen om gewoon de dag door te komen. Misschien dat de realiteit dan weer anders beslist. Ik besef dat dit beslissingen zijn die ik nu niet moet nemen. Serieuze beslissingen dienen niet lichtzinnig aan de tuintafel gemaakt te worden. Maar dromen mag altijd. En hofnar zijn telt helemaal niet als zwaarwichtige beslissing, dus dat mag best.

Daarnaast ben ik best wel bezig met het vergroten van mijn kennis. Ik las al menig boek. En heb me ingeschreven voor mijn eerste retraite. Of die nu ook nog doorgaat, dat valt nog af te wachten. Ook hier komt Covid19 misschien nog moeilijk doen. Even rustig afwachten en anders is er altijd volgend jaar om me opnieuw in te schrijven.

Ondertussen zet ik mij wel rustig op mijn kussen thuis. En wanneer de lockdown gedaan is, dan zal ik snel terug bij mijn shanga op dat kussen zitten.