Vandaag, 2 april 2020, is het wereldautismedag. Als persoon met autisme en blogger voelde ik de druk om vandaag een blog te wijden aangaande autisme. Druk die ik me helemaal zelf aandoe. Of ik dit nu vandaag schrijf of morgen of al mijn blogs die ik in het verleden schreef over autisme, dat maakt voor de wereld in zijn geheel niet zo veel uit. Maar goed, ik ga een blog schrijven over autisme, dat hoort zo vandaag.

Daarnet op mijn meditatiekussen zag ik zoals gewoonlijk weer veel voorbijkomen. Een van de dingen: ‘wat wil ik in mijn blog schrijven?’. Héél zen, een blog vormgeven tijdens je meditatie. Maar ook dat hoort erbij. Af en toe blijft je monkey mind razen op het kussen en als dit is omdat ik aan een blogje denk, dan vind ik dat niet erg.

Dus daar zat ik dan op mijn kussen. Ik kan schrijven over het feit dat door de coronacrisis iedereen wordt opgeroepen om zijn handen veelvuldig te wassen. Maar ik heb dit altijd al gedaan. En wanneer ik mijn handen was, dan doe ik dit eigenlijk altijd twee keer. Ergens in mijn brein ligt de connectie, twee keer grondig met zeep wassen, dat is toch beter dan één keer! Hoewel ik nu nog meer mijn handen was: bij vertrek en aankomst van de woning, voor het eten, na het eten, na toiletbezoek, vaak ook ervoor, … echt grote verandering brengt dit niet. Ik deed het zo ie zo al veel. Oh ja, autisme, dit zou gaan over corona. Loslaten en verder zitten op mijn kussen. Misschien komt zo het grote idee voor mijn blog.

Misschien iets over graag of niet graag knuffels krijgen? Dat heeft met autisme te maken. Dat ik wel graag af en toe knuffels krijg of geef. Maar dat ik door een leven met ASS altijd fysiek contact afgehouden heb. Geen knuffels, geen handjes geven, … En dat ik nu dus helemaal geen idee heb hoe dat werkt wanneer ik het wel zou willen. Hoe moet je een knuffel geven of krijgen? Hoe moet ik me dan voelen? Hoe werkt zoiets? Oh, maar daar schreef ik op 21 maart nog een blog over. En ik wil nu ook niet teveel in herhaling vallen. Mental note to self: zoek een handboek over dit deel van sociaal gedrag.

Dan maar weer zen worden op mijn kussen. … Vanmorgen zag ik een tweet voorbijkomen waarin gelachen werd met de Belgen. Dat wij corona veel te ernstig nemen. En dat we beter zoals in Nederland beseffen dat het helemaal niet zo erg is. Vorig jaar waren er toch ook veel mensen met griep en daar kraaide geen haan naar. Waarom moet dat dan nu wel? Die gekke Belgen toch, met hun lockdown. Voor niets nodig! Van dit soort tweets gaat mijn haar rechtstaan. Hoe kan men deze crisis nog steeds zo laks hanteren? Misschien kan ik daarover bloggen? Oh wacht, heeft niets met autisme maken.

Na 20 minuten op mijn kussen kan ik maar tot één besluit komen. Vandaag, op wereldautismedag, wil mijn brein niet schrijven over autisme. Vandaag is de inspiratie op. Maar niet getreurd, wie graag leest over mijn visie inzake autisme, mijn vorige blogs staan er vol van.