Sinds vorige week is het noodzakelijk dat mijn kinderen, net zoals alle kinderen in dit land, thuis voor school werken. Het blijkt geen evidentie en mijn respect voor leerkrachten stijgt zo mogelijk nog.

Er komen een aantal problemen op ons pad. Elk uur piept mijn GSM vrolijk om te laten weten dat mijn zoon nog meer werk doorgestuurd kreeg. Het tempo ligt te hoog en door alle berichtjes heen hebben wij geen overzicht meer wat er binnenkomt en wat er moet gebeuren. 1 plaats waar alle taken staan, zou veel overzichtelijker zijn.

De manier waarop de school van mijn dochter het aanpakt ligt ons beter. Op maandag krijgen wij een overzicht van alle taken die deze week moeten/mogen gemaakt worden. Een overzichtelijke lijst opgedeeld per vak. Op die manier kan ik gewoon afvinken wat al gemaakt is. Wanneer op het einde van de week alles aangeduid is, dan weet ik dat we er geraakt zijn (of niet).

Het probleem: ik zie de bomen door het bos niet meer.

Verder zit ik duidelijk met twee verschillende kinderen. Mijn dochter geef ik haar lijst van werkjes. Ze gaat zitten en begint te werken. Zolang de oefeningen op papier staan, slaagt zij erin om zeer zelfstandig en ijverig alles af te werken. Zij kan rustig een uur of twee zitten en alles afwerken. Zolang je er tegen kan dat ze ondertussen op alles commentaar heeft en non-stop blijft babbelen. Hoe haar juf erin slaagt om haar stil te houden tijdens lessen, dat is een goed bewaard geheim dat ik graag zou kennen.

De oefening via de PC zijn moeilijker want daar moet ik naast zitten. Het is tijdrovend en voor mij slopend wegens overprikkeling. Dochterlief doet het graag. Vorige week zei ze: ‘mama, het is vakantie en in de voormiddag spelen we schooltje!’. Een positieve kijk op de huidige situatie. Dat kan ik alleen maar aanmoedigen.

Mijn zoon daarentegen heeft begeleiding nodig bij elke stap die hij neemt. Wat moet ik doen? Hoe moet ik dat aanpakken? Om de 5 minuten (letterlijk) een aanmoediging en hem terug aan het werk zetten. Het is een eindeloos parcours van uitleggen, begeleiden, ondersteunen, motiveren, …. Hij wil voor school werken! De motivatie is er zeker. Hij is bezig met het bouwen van een boot en hij heeft er zin in.

Maar hij slaagt er niet in om dit zelfstandig te doen. Hij mist de gesproken uitleg van de leerkracht. De drive van medeleerlingen. De structuur van les. De aanmoediging die school in zijn geheel is. Het gaat tergend langzaam en dat is natuurlijk demotiverend.

Tijdens de normale schoolse structuur krijgt hij enorm veel werk verzet op een uur studeren. Hij heeft het idee in de les opgepikt en kan thuis aan de slag. Hij doet in het weekend alle huistaken en studeerwerk voor de hele week die komt. Wanneer hij na een schooldag thuiskomt, is hij immers overprikkelt en heeft hij een groot deel van de avond nodig om terug tot rust te komen. Het helpt als hij dan in het weekend al zoveel mogelijk heeft voorbereid.

Het hele gezin wordt mee getrokken in de bouw van een boot. Mijn man denkt praktisch mee na welke materialen hij mag gebruiken en welke materialen hij moet laten liggen. Ik probeer hem mentaal te begeleiden. En dochterlief offert zich op om ijsjes te eten. De zoon heeft stokjes nodig, elke frisco is 1 stokje. Zij zou het liefst hebben dat hij morgen 100 stokjes nodig heeft. Als moeder vind ik dat dan weer niet zo gezond.

Veel problemen zouden opgelost zijn wanneer zoonlief, net zoals de dochter, 1 lijst krijgt per week met alle taken op. En dan kan hij afvinken wat hij gedaan heeft en wat er nog opstaat. Nu staan de taken overal op smartschool, geen duidelijk overzicht en elk uur nieuwe aanvullingen. Dus een lijst zelf maken is quasi onmogelijk en te veranderlijk. En taken afvinken geeft moed, geeft een gevoel van prestatie. In deze tijden is moed, hoop en het gevoel effectief nog in iets te slagen zeker geen luxe.

Nu zie ik ook de positieve kanten. Scholen passen zich snel aan om er toch te blijven zijn voor de leerlingen. Met smartschool zijn de leerkrachten steeds bereikbaar bij vragen. Ze staan klaar voor hulp, ondersteuning en hebben een hart voor hun leerlingen. Wanneer ik een berichtje stuur dat het teveel wordt, komt er snel een duidelijk antwoord. Chapeau voor alle werk van de leerkrachten die nu naast een snelle ontwikkeling van thuis-lessen ook voor hun eigen gezin moeten zorgen. Respect!

We zullen er de komende weken samen aan moeten werken. Samen vooruit! Samen doorzetten! Samen naar de andere kant van de ‘niet’ lockdown.