Covid19 en vooral de effecten die het op de samenleving heeft, begint een grotere impact te hebben op mijn leven. Ik heb echt de routine, de vaste structuur in mijn leven nodig. En nu deze wegvalt, kom ik meer en meer in overlevingsmodus. Alle houvast glipt uit mijn vingers.

Gisteren had ik het gevoel te leven op een roze wolk. Ik kan dit, het lukt me wel, …. Ik geraakte niet tijdig mijn bed uit, dus ook geen meditatie in de ochtend. Ik kan al dagen niet meer wandelen want door mijn enkel gegaan, dus ook de klusjes bleven gisteren liggen. Ik hield me bezig met films en social media bekijken. Geen vuiltje aan de lucht, althans zo dacht ik.

Eigenlijk moet ik beter weten. Die dag dat ik me goed voel en door omstandigheden de structuur laat vallen, dat is de dag dat alarmbellen door mijn hoofd horen te gaan. Dat is de voorbode van de crash die eraan komt. Gelukkig was er gisterenavond een gigantisch teken wat mijn ogen opende. Ik zat achter mijn PC en zette de serie ‘criminal minds’ op. Het is een serie die ik op zich heel graag zou zien, maar die veel te gewelddadig is voor mij. Altijd bewust gekozen om hem niet te zien. En toch: gisteren zette ik hem op. Ik keek ongeveer 10 minuten naar de startknop op mijn monitor. Zou ik? Ik wikte en woog bewust af. Ik wil dit zien, maar in het verleden leed het rechtstreeks tot crashen. Maar nu voel ik me goed, dan kan het toch? Niet? Ik drukte op ‘play’.

Letterlijk twee seconden later drukte ik op ‘stop’. Mijn ogen gingen open. Dit was niet de manier! Ik sloot mijn PC af en ging naar beneden en zette mij op mijn meditatiekussen. Alvast een veel betere manier om tijd door te brengen. En gelukkig had ik net nog een vriendelijke reminder van een vriendin dat mediteren echt een goed idee is. Ik had hierdoor een redelijke nachtrust en sta vanmorgen met een verschrikkelijk gevoel op.

Heeft de ‘niet’ lockdown me neergehaald? Vooral twijfel, onzekerheid en een algemeen baalgevoel. Maar de roep naar structuur was terug aanwezig. Ik stond op, maakte me een tas thee en zette mij op mijn meditatiekussen. Een rustige meditatie kan ik het niet noemen. De vraag kwam in me op of het niet beter is om even de crash toe te laten en er dan weer te staan. Ik merk dat al mijn energie momenteel gaat naar camoufleren. Camoufleren hoe ik me voel, camoufleren dat het moeilijk gaat, camoufleren en vooral binnen de lijntjes blijven lopen. Als al mijn energie daarnaartoe gaat, dan is het fout. Dan blijft er niets over om ook effectief te zorgen voor mijn gezin, voor mezelf, voor datgene wat ons goed doet. Camoufleren moet dus stoppen. Crash en burn.

Gelukkig ken ik ook dit pad al vrij goed. Ik besef nu dat het anders moet. Stop met camoufleren en doe aan zelfzorg. Laat alle pijn die er nu is toe, mediteer, schrijf een blog (deze dus) en huil eventueel een potje. Wandelen gaat nog niet, dat zou ook helpen. Maar vooral: wees eerlijk tegen mezelf. Ups en downs gaan er de komende weken bijhoren.

Mijn eerste down is nu. Gelukkig merk ik hem nu op. Dit is voor mij onbekend terrein. Vroeger leed een down tot crashen omdat ik het niet tijdig herken. Nu weet ik dat de euforie van gisteren, dat gevoel van ‘ik kan dit’ een belangrijk teken aan de wand was. Nu is het tijd voor zelfzorg.

Dus vandaag ga ik terug de structuur in. Netjes opgestaan en gemediteerd. Blogje geschreven met een tas thee. Tijd voor het wakker maken van de kinderen en ontbijt. En daarna schoolwerk, was verwerken en verse pizza maken. Vanmiddag wil ik een extra meditatie en vanavond zeker ook nog een. 

Hoewel een crash nakend is, ik ben hoopvol om hem af te wenden. Ik bewandel vandaag bewust het pad van heling.