Het leven kabbelt als een rivier door de tijd. Het water in de rivier gaat soms traag, soms snel, soms stort het water van een waterval. Maar snel of traag, het water blijft gewoon water. Zo voelt mijn leven soms ook. Soms een beetje kabbelend in de routine van doodgewone dagen en soms in een stroomversnelling als het leven wat moeilijker loopt of net wanneer de deuren naar nieuwe kansen lijken open te gaan. Maar hoe het ook loopt, op het eind van de dag is het gewoon mijn leven.

En ik ben ervan overtuigd dat mijn leven verder kan evolueren. Nieuwe paden kan inslaan zoals ook een rivier zich in de loop der tijd nieuwe banen door het landschap aanmeet. Ik ben klaar om de wereld in te stappen en nieuwe dingen te doen, nieuwe mensen te ontmoeten. Ik droom al lang om een keer tot in Amsterdam te raken. Ik wil de sfeer van de stad opsnuiven, de grachten bezoeken, de dierentuin zien, … Ik zou graag naar musea gaan, genieten van de cultuur die ons land mij bied. Ik zou graag eens een opera zien. Ik wil de prachtige gebouwen/architectuur zien die ons land rijk is.

Het lijken kleine wensen, maar ik heb geen idee hoe ik dit in realiteit moet uitwerken. Maar de interesse is er, dus misschien moet ik beginnen met één van deze dingen te proberen realiseren. Heel concreet een plan maken van wat ik wil.

Tot op heden zag ik alleen obstakels. Bijvoorbeeld naar een fototentoonstelling gaan. Ga ik dan alleen? Hoe moet ik daar geraken? En een hele trip om alleen een fototentoonstelling te zien, is dat dan gaan tijdverlies? Zou je dan niet beter ineens een hele dag in die stad rondhangen? Maar dat wil ik niet, dan is het teveel ineens. Een hele hoop argumenten om dan toch maar lekker alleen thuis te blijven.
Maar ik ben het moe om kansen niet te nemen. Ik wil genieten van datgene het leven mij te bieden heeft. En misschien ontmoet ik onderweg nog wel een paar mensen die me gezelschap willen houden doorheen mijn avontuur dat het leven is.