Zoals jullie allemaal ondertussen wel weten, ik ben naast vrouw, moeder, gamer, mindful en blogger ook autistisch. En dat laatste is nu niet direct het gemakkelijkste. Ik bots met de regelmaat van de klok op een wereld die ik niet begrijp. Maar ook een wereld waarvan ik het gevoel heb dat zijn bewoners mij niet begrijpen.

Het lijkt een mijnenveld waardoor ik me dagelijks moet navigeren. Maar er zijn best ook leuke dingen die ik ondervind en die ik toeschrijf aan mijn autisme.

Ik kan mezelf enorm focussen wanneer ik iets vind waar ik me voor wil inzetten. Wanneer ik iets nieuw vind dat mij wel ligt, een game, mindfulness, … ik kan me er volledig in laten gaan. Uren en uren focussen om te vinden waar het om draait en hoe het werkt. Doorgaan tot elk detail mij duidelijk is. Die focus, die vind ik zalig. Gaan, doorgaan en blijven gaan in iets wat ik leuk vind, dat is absoluut een positieve noot.

Altijd op tijd aankomen op een afspraak, meestal zelfs gewoon een half uur te vroeg. Mijn autisme maakt mij een beetje een regeltjesvolger. Als het zo gezegd is, dan zal het zo zijn. Dus als ik ergens afgesproken heb om 9:00 uur, dan zal ik daar ook om 9:00 uur zijn. Meestal zit ik gewoon al een half uur in mijn auto te wachten. Ik wil absoluut niet te laat zijn. Ik zou mij enorm ongemakkelijk voelen wanneer ik te laat kom. Maar een voordeel is dan wel dat ik tegen 9:00 uur de omgeving ken, weet waar ik terechtkom, de sfeer heb opgesnoven en ongeveer wel weet wat ik kan verwachten. Daarnaast heb ik ook een plan B, C en D bij me moesten er toch nog onverwachte dingen op me afkomen.

Drukte en heisa is niet aan mij besteed. Ik slaag er dan ook steevast in om overal de rustige plekjes te vinden. Keukens, terrassen, toiletten, …. ik weet meestal direct waar ik deze kan vinden. Het zijn op feestjes de rustige plekken waar ik even kan ademen.

Een trekje van mezelf waar ik trots op ben: ik ben loyaal ten aanzien van mijn vrienden. Nu is vriendschap niet evident voor mij. Ik ben enorm wantrouwend, ben angstig, onzeker, ongerust, stel vragen en bedenkingen bij alles, …. Om door mijn muur van defensie-mechanismen te dringen, het is niet evident. Maar eenmaal je daardoor bent, zal ik ten alle tijden voor je klaarstaan. Vriendschap is heilig voor mij. Ik besef ten volle dat dit meestal een erg eenzijdig gevoel is, want de meeste mensen denken veel luchtiger over vriendschap. Maar ik zit er niet mee om ‘s nachts mijn bed uitgebeld te worden, om alles te moeten laten vallen om iets te regelen, om te luisteren, om er te zijn, om samen thee te drinken, om samen dingen te doen, … Voor mijn vrienden doe ik met het grootste plezier alles wat ik kan. Het is een bron van geluk, van blijdschap, van genot en ook hierin ligt dan weer die focus.

Wat mij al meermaals vertelt is, is dat ik kan luisteren zonder oordelen. Dat ik mij gewoon kan openstellen voor het verhaal van anderen. Zonder direct mijn oplossingen op te dringen. Zonder zelfs maar een waardeoordeel over het verhaal uit te spreken. Waarom zou mijn mening over iets beter zijn? Waarom zou mijn visie de enige juiste zijn? Het is hun verhaal, met hun betekeniskader, in hun leven en hun situatie. Dat kan en mag ik niet vertalen naar hoe ik erover zou denken, ik leef in een andere situatie. Maar net deze openheid lijken andere mensen op prijs te stellen.

Al verschillende keren bevond ik mij in een situatie waar menig mens zich vragen bij stelt. Personen die mij plotseling lijken te vertrouwen met hun diepste meest aangrijpende verhalen. Mensen die dat volgens de regels van de sociale maatschappij niet met mij te delen hadden. En steevast voelde ik me gewoon dankbaar voor hun vertrouwen. Luisterde ik naar het verhaal.

Er zijn nog wel een paar voordelen. Een gigantische innerlijke wereld waarin zoveel gebeurt dat de buitenwereld niet beseft. Stimming, het weten dat ik mezelf wel weer rustig krijg als ik de ruimte krijg om te stimmen. Super blij kunnen zijn met kleine dingen.

Misschien nog een laatste, dankbaarheid.

Met autisme komen de nodige eigenaardigheden en eentje daarvan is de regel: blijf van mijn lijf!

Nu ben ik best wel op zoek naar warmte, genegenheid, vriendschap, … Dat zijn we allemaal wel denk ik. Maar ik ben ook iemand die bij de minste zenuwen last heeft van het: ‘blijf van mijn lijf gevoel’. Dat wil zeggen dat ik op feestjes, cursussen, bijeenkomsten, … liever niet aangeraakt wordt. Maar steevast krijg je dan handen, kussen, knuffels, … Niemand die er even rekening mee houdt dat je dat liever niet hebt. Ah nee, want het hoort zo om elkaar fysiek welkom te heten. Dus ik leef volgens de regel: raak me niet aan! Simpel en duidelijk voor iedereen. Niet dat, buiten de uitzondering, iemand daar rekening mee houdt. Om dan uit te leggen aan al die mensen, soms mag het wel en soms niet, dat wordt toch te ingewikkeld.

Dus dankbaar wanneer er toch iemand is die heb begrijpt. Die beseft: soms mag het, soms niet. En die daar rekening mee houdt. Dus ja, dankbaar voor die mensen die mijn grenzen kennen, respecteren en onthouden. En het zijn net deze mensen die mij wel mogen aanraken. Deze mensen die ik als vriend beschouw en die dus alles aan me mogen vragen en waarvoor ik altijd zal klaarstaan.

Autisme kent dus niet alleen nadelen. Ik mag er ook de mooie eigenschappen van hebben. Zoals altijd: elk nadeel heeft ook zijn voordeel.