Deze twee weken is het kerstvakantie en wanneer ik dit blogje schrijf is het kerstavond. Veel mensen spenderen deze dagen bij familie en vrienden. Van de ene feesttafel naar de andere verplaatsend. Keuvelend over koetjes en kalfjes, het leven, de dromen, …

Nu mag ik mij gelukkig prijzen want ik moet vandaag niet naar een feest. Ik doe bitter weinig aan feesten en sociaal verplichtte feestjes waar je dan ook nog mandatoir happy moet zijn, die laat ik liever aan mij voorbij gaan. Niet dat ik niet kan genieten van sommige (familie)feesten. Deze vakantie heb ik er slechts 2 gepland, met de nodige tijd en ruimte tussen, dus dat gaat wel lukken.

Nu valt het mij op dat ik de laatste maand door tal van mensen dezelfde opmerking hoor. Moeten al die feesten echt? Blijkbaar is er deze periode een overdaad aan feesten. De mensen die ik sprak vragen rust, kalmte, tijd voor zichzelf. Vrienden om mee samen te zijn, maar niet in verplichtte feestvorm.

Sommige stellen de vraag: “hoe kom ik onder een feest onderuit?”. Iemand anders vertelde me dat het gewoon niet ging om naar een familiefeest te gaan. Alles braafjes voorbereid want de trip ernaartoe duurde een paar uur. Die planning kostte zoveel energie dat het feest een ‘no go’” was geworden. Hoofd vol, te veel gedoe, teveel stimili, … geen mogelijkheid meer om effectief te gaan. Het zijn maar twee voorbeelden van de talloze gesprekken, tweets, chats, facebookberichten, …. die ik zag passeren.

Nu stel ik mij de vraag: waarom doen we onszelf dit aan? We hebben een heel jaar om te genieten van vriendschappen, om samen te komen, …. En ik besef dat deze twee weken een mooie kans vormen om vrede op aarde te wensen. Maar is dit niet iets waar we elke dag aan moeten werken? En moeten we dan echt AL onze familie en vrienden zien deze twee weken? Op die manier komt er van vrede op aarde weinig. Het enige wat je krijgt is vermoeide mensen die op het zoveelste feest van de week proberen gezellig en happy te zijn en vooral niet proberen te denken aan hoe moe ze eigenlijk zijn.

In een ver verleden had ik een kerstvakantie waar ik op een gegeven moment naar feest zes moest. Dag op dag, elke avond een ander feest. Ik was doodop en viel letterlijk in slaap waar ik stond. Even gevraagd of ik echt wel mee moest want dit was gewoon niet grappig meer. Natuurlijk moest ik mee, het was Kerstmis en dan moet dat! Ik kan me niet voorstellen dat ik op dat feest een gezellige medemens was.

Nu besef ik dat er echt wel mensen rondlopen die gezellig van het ene feest naar het andere kunnen dartelen. Die hierin echt hun ding vinden en geen vuiltje aan de lucht voelen. Maar ik wil alleen maar opmerken dat er ook andere mensen zijn. Mensen die af en toe even rust nodig hebben. Even tijd om te bekomen van het ene feest alvorens weer naar het andere te vertrekken.

Zoals met zoveel dingen lijkt het volgende toepasselijk:

‘feesten zijn leuk, maar met mate’.