Ik probeer geweldloos te leven. Dit wil zeggen dat ik niemand fysiek noch emotioneel geweld wil berokkenen. Dat trek ik trouwens ook open naar de natuur, dieren, … Geweld probeer ik in zijn geheel te laten. Niet altijd evident, zeker niet met een dosis arachnophobia waardoor spinnen buitenzetten toch steeds een hele uitdaging blijft.

Nu hoor ik heel veel mensen denken: natuurlijk, dat proberen wij ook, geweldloos leven. Dat lijkt evident. En over het algemeen is geweldloos leven in ons Belgenland goed te doen. Maar dan zijn er dagen zoals vandaag. Waarop Facebook ontlploft met reacties op het het feit dat Michel Lelièvre aangevallen is in zijn woning. De overgrote meerderheid was het erover eens dat hij zijn verdiende loon gekregen heeft, dat de daders een goede daad deden en vooral niet gezocht moeten worden.

Ik kan dan alleen maar de vraag stellen: hoe vaak is er al iemand beter geworden door een pak slaag? Hoe vaak is iemand tot inkeer gekomen en heeft een geweldloos leven ontwikkeld nadat hij of zij zelf in elkaar geslagen is? Hoe vaak heeft een terrorist geweld afgezworen omdat een andere mogendheid zijn familie doodde? Hoe vaak heeft een geweldadige reactie tot vrede geleid?

Volgens mij leidt geweld alleen maar tot meer geweld. Actie, tegenreactie, nog meer geweld, …. Nu zeg ik absoluut niet dat mensen die de wet breken niet gestraft moeten worden. Daders moeten een proces krijgen en bij veroordeling hun straf ondergaan. En ik besef ten volle dat er in het huidige systeem dingen zijn die niet helemaal werken hoe het zou moeten en daarnaast zijn er gewoon dingen in de wetgeving die ik graag anders zou zien. Levenslang mag van mij gerust levenslang zijn in plaats van 30 jaar bijvoorbeeld.

Hulpverlening in de gevangenissen is …. onvoldoende aanwezig. Rehabillitatie kan er enkel komen als er ook begeleiding is voor de problemen die hen in de eerste plaats tot het plegen van feiten aanzetten. En daar schort het schoentje heel wat. Maar wie gaat dat betalen? Wie gaat er geld op tafel leggen om gedetineerden te helpen? Het is voor de meeste mensen geen prioriteit. En dat begrijp ik ten volle.

Maar om dan maar zelf het recht in eigen handen te nemen, nee, dat gaat mij te ver. Ik probeer dan liever zelf te werken vanuit enkele andere standpunten en normen. Waaronder geweldloosheid. Daarnaast lijkt het mij aangewezen om dan maar het systeem zelf te proberen veranderen. Of gewoon een blogje te schrijven in de hoop toch een paar mensen tot denken te brengen.

Als we zelf voor rechter en beul gaan spelen dan zijn we vertrokken in een straatje zonder einde. Wie gaat er anders bepalen wanneer het geoorloofd is om geweld te gebruiken? Lelièvre lijkt voor de meeste mensen aanvaardbaar. Maar hoe zit het met alle andere daders van ontvoering en/of seksueel geweld, mogen we die dan ook aanpakken? Is dit ook maatschappelijk aanvaard? Of diegene die inbraken in onze huizen? Onze fiets gestolen hebben? … Hoever gaan we, waar trekken we de lijn en wie gaat die lijn bepalen?

Pas op, ik ben zelf geen blanco blad. Ik heb zeker ook mijn deel van pijn met de nodige wraakgevoelens gekend. Het immense verdriet, de eenzaamheid en de onbeantwoordde roep tot gerechtigheid. Maar in al die jaren, heb ik nooit het recht in eigen handen genomen. Ik heb hemel en aarde bewogen om binnen het huidige systeem tot gerechtigheid te komen en heb gefaald. Dus ik kan er best inkomen dat anderen er anders over denken. Maar ik wilde toch nog maar eens een oproep doen tot geweldloosheid.

Het is december, een nieuw jaar gaat bijna beginnen. Kunnen we niet samen proberen er een leefbare wereld van te maken, zonder geweld?