Tijd voor een nieuwe blog. Maar waarover moet ik schrijven? Deze week is er eigenlijk helemaal niets speciaals gebeurd. Een gewone, doodnormale, alles gaat zijn gangetje week. Begrijp me niet verkeerd, dat vind ik altijd de beste weken. Gewoon de dagelijkse sleur en routine. Maar veel inspiratie voor een blog krijg ik er niet van.

Ik heb nagedacht of ik een blog zou schrijven met wat er afgelopen jaar is gebeurd, het is immers december. Maar dan kom ik op: mediteren, veel vrienden gemaakt, gewandeld, gegamed, genoten van het leven, veel geleerd, … Allemaal dingen die jullie al wel gelezen hebben.

Een blik vooruit? Naar volgend jaar toe kijk ik vooral uit naar de Unplug ruimte die in januari van start gaat, maar ook dit haalde ik al aan in vorige blog. Verder hoop ik mij verder te ontwikkelen als gamer, blogger, streamer (hopelijk). En – als ik heel erg hard mag dromen en hopen dat ik hiervoor de talenten ontwikkel – misschien ergens erin slaag om mijn meditatie/mindfulness door te geven aan anderen. Maar ook deze dingen zijn niet nieuw.

Zoals al gezegd niets speciaals. En toch prijs ik mij deze week mega gelukkig. Enerzijds heb ik het heft in eigen handen genomen om mij terug een stok achter de deur te zoeken om te gaan wandelen. Met de koude, regen en wind merk ik dat het weer minder gaat. Ook het ritme zat er niet meer in. Dus actie ondernomen en terug begonnen met ‘s avonds een wandeling te doen.

Daarnaast ben ik enige tijd terug begonnen met het spelen van een nieuw PC-spel: Archeage Unchained. Alles nieuw, super hoge leercurve, … het heeft me tijd gekost om het een klein beetje onder de knie te krijgen. En nu ik het min of meer snap, nu besef ik dat ik land nodig heb om mij een boerderij te bouwen. Tja, alle land was natuurlijk al verdwenen. Toch zeker de grote percelen waarop ik zo een boerderij kan zetten. Kans verkeken en ik werd er een beetje neerslachtig van. Tot vanmorgen een guildmaatje zei: je krijgt mijn land als je wil! Ik voelde me zo blij als een kind op Kerstochtend. Dat is het mooie dan aan een guild, je helpt je vrienden zo veel je kan en wanneer het nodig is, dan staan ook zei klaar voor mij. Super dat gevoel van samenhorigheid!

Verder beginnen morgen de examens voor mijn zoon. Hij is zenuwachtig, zoals altijd. Maar de verwachting is dat hij dit weer mooi zal afwerken. Naast mama zijn, extra aandacht, lekker eten voorzien en af en toe een snack brengen moet ik niet veel doen voor hem. Hij is zo zelfstandig geworden dit jaar. Had je het mij een jaar geleden gezegd, ik had het waarschijnlijk niet geloofd.

Een doodnormale, saaie, routinematige week. Veel valt er niet over te zeggen, maar in ieder geval heeft het tijd en ruimte gemaakt om mijn batterijen weer op te laden.