Mijn lieve lezers, ik ben er fier op te mogen zeggen dat ik nooit lieg in mijn blogs. Ik laat jullie een stukje meekijken in mijn leven zoals ik het in werkelijkheid ervaar. Nu merk ik op dat ik moeite heb om dit blogje te schrijven. De laatste tijd ging mijn leven in opwaartse spiraal. Ik kwam moeilijke momenten tegen, maar slaagde er telkens in om deze het hoofd te bieden. Maar de laatste week was anders.

Vorig weekend ben ik mentaal gecrashed. Door enerzijds een overvolle agenda de laatste maanden en het wegvallen van een deel professionele hulp in mijn leven, werd het voor mij heel moeilijk om mij staande te houden. Ik had mijn agenda een beetje te vol gezet. Toegegeven dat het meeste erg leuk was, maar teveel is teveel. Ik merk dat ik toch zeker 3 dagen per week vrij moet houden om gewoon te kunnen relaxen/ontprikkelen. En door het goede gevoel deed ik dat echt te weinig tegenwoordig. En wanneer ik dit te weinig doe, dan kan je er zeker van zijn dat ik die prijs op termijn betaal. Die betaling deed ik dus deze week. Een week rust, alles geannuleerd en vooral bezig zijn met recupereren.

Naast een te volle agenda is ook een deel professionele hulp weggevallen. Ik ben iemand die uitermate veel nood heeft aan ventilatie. Ik moet kunnnen ventileren over wat ik meemaak. Ik heb een klankbord nodig die alles in perspectie zet. Door mijn ASS krijg ik veel meer prikkels binnen in een situatie en is het voor mij vaak moeilijk om daaruit de relevante dingen te filteren. Soms heb ik hierdoor hulp nodig om situaties juist te kunnen inschatten. Hiervoor heb ik de nodige professionele hulp. En door omstandigheden is een groot deel van die hulp nu tijdelijk weggevallen.

Dus teveel op mijn agenda met teveel prikkels tot gevolg EN te weinig ventilatiemogelijkheid om die dingen te kaderen. Dat moest vroeg of laat mislopen. De eerste tekenen aan de wand waren er al enige tijd geleden. Mijn lichaam gaf allerhande pijnsignalen om mij tot rust aan te manen. Maar mijn koppigheid zei: ups and downs zijn normaal, ik doe rustig door, dat draait wel weer bij.

Daarna kwamen de slechte nachten. Heel slecht slapen en de stukken dat ik sliep had ik nachtmerries. Onvoldoende slaap ook dat weegt na een week of twee door. Maar te weinig slapen ben ik spijtig genoeg gewoon en dat neem ik niet meer als een teken aan de wand. Hoewel mijn slaappatroon het laatste jaar veel beter is en ik er misschien wat meer bij had moeten stilstaan.

Maar nee, we blijven ijverig doorgaan. Komt goed, achter de wolken schijnt de zon.

Tot vorig weekend. Nadat mijn lichaam en nachtrust al had aangekondigd: neem een pauze, deed mijn brein het maar even ten volle. Shutdown van functies. Nu is dit iets wat ik bij heel veel mensen met autisme hoor. En de shutdown neemt evenveel vormen aan als er mensen zijn. Sommige kunnen plotseling niet meer praten, andere hebben uitval van motorische handelingen, …. Ik heb voornamelijk last van onhandigheid (alles plotseling laten vallen), onmogelijkheid tot het hebben van een deftig gesprek, nood aan prikkelarme omgeving en dus ook de afsluiting van mezelf ten overstaan van andere mensen en concentratieverlies.

Nu, 7 dagen later, kan ik voor de eerste keer zeggen dat ik me echt wat beter voel. Ik heb het geluk gehad dat ik deze week net een gesprek met mijn psychologe gepland had en ik heb een gesprek gedad met mijn huisdokter. Beide raadden mij aan om rust in te plannen. Nu was ik dat nog niet helemaal van zin. Ik had nog enkele afspraken die ik moest nakomen. En volgende week maandag is het vergadering van het oudercomité in de nieuwe school van dochterlief. En daar zou ik graag instappen. Dus ook dat moet nog. Zowel de psycholoog als de huisdokter stelde mijn gedrag in vraag. Mijn lichaam roept om rust en zelf blijf ik ijverig plannen!!!!

Pure koppigheid van mijn kant. Geërfd van mijn grootmoeder, mijn bomma. Dat zit dus in mijn genen. En eigenlijk ben ik best fier op die koppigheid. Het geeft me de moed, de ijver en de doorzettingskracht om me door vele watertjes heen te krijgen.

Maar nu werd deze koppigheid dus recht terug in mijn gezicht gegooid. Twee mensen die even de spiegel voorhielden en me vertelde dat het misschien toch maar eens tijd was om eindelijk even rust te nemen. Tja, als de wijze mensen spreken, dan zal ik maar luisteren zeker.

Enkele dagen rust later, voel ik me stilaan beteren. Mijn verstand heeft zich opnieuw opgestart en begint terug naar behoren te werken. Ik heb vandaag niets meer laten vallen. Dat is al vooruitgang. En de concentratie om enkele dingen gedaan te krijgen komt ook stilaan terug.

Naar de toekomst toe moet ik dus vooral twee dingen leren. Enerzijds moet ik ervoor zorgen dat ik zeker voldoende rust in mijn agenda blijf plannen. En die moet ik er dus letterlijk gaan inplannen of ik doe toch weer teveel. EN ik moet zien dat ik voldoende ventilatie/klankbord-gesrpekken blijf inplannen.

Ach een mens leert met vallen en opstaan zeker. Ja, ik ben weer eens gecrashed. Maar dat hoort bij autisme. En teveel in je agenda plannen en dat achteraf bekopen, het schijnt dat zelfs mensen zonder autisme daar last van hebben. En zolang ik bijleer over hoe het in de toekomst beter kan, dan komt het wel in orde. De dalen zijn lang niet meer zo diep als ze waren en de toppen worden langer en hoger.

Ooit, wanneer ik oud en versleten ben (euhm, ik bedoel dus binnen 30 jaar of zo, niet morgen hé) dan heb ik het allemaal onder de knie. Dan ben ik een wijze dame die mijn levenslessen kan doorgeven. Dat is de droom. Maar in realiteit besef ik dat een mens levenslang blijft bijleren. Maar als ik zie van waar ik kom, dan heb ik al veel geleerd. Op naar beter, op naar morgen, op-op-op naar de top van die berg.