Deze gamer heeft een weekend zonder PC achter de rug. Mijn vaste lezers weten dat ik ben beginnen gamen als een vlucht uit deze wereld. Het is een veilige plek wanneer de wereld me teveel wordt.
De laatste tijd heb ik echter veel minder tijd gehad om te gamen. En ik genoot van het leven dat voor mij open ging. Ik heb de vlucht niet meer nodig. Met als gevolg dat ik bewust ben gaan nadenken over gamen. Ik houd ervan en blijf het doen. Maar in de toekomst game ik omdat ik het leuk vind. Minder gamen maar met meer genot, meer liefde.
De laatste week was er eentje van bewust unpluggen. Ik heb veel minder op Facebook geplaatst, maar heb genoten van schrijven in mijn dagboek. Ik houd van het geluid dat mijn vulpen maakt wanneer deze over het papier danst.
Ik heb mijn GSM regelmatig op stil gezet. Niet alleen tijdens mediteren maar ook tijdens het lezen of wandelen. Dit voelt nog altijd super raar. Ik ben zo gewoon om te reageren op elk biepje, om direct te kijken wie mij waarvoor nodig heeft. Maar ik leer dat genieten van wat je nu doet, wil zeggen dat de rest maar even moet wachten. En de wereld is niet vergaan omdat kleine simpele ik haar GSM niet meer non-stop aandacht schenkt.
Ik heb ook bewust minder Netflix gekeken. Enerzijds wil ik mij niet meer de stress aandoen van een spannende film of serie. Ik leef altijd mee met een film. Ik wordt zelf meegesleurd in het verhaal. Tja, ik ben dan zo iemand die meedeelt in vreugde, spanning en verdriet. Waarom doe ik mezelf deze extra stress aan? Ik kijk nog wel, maar wanneer ik er bewust voor kies. En verder lijdt Netflix kijken toch maar tot snoepen voor de tv en dat is nergens goed voor.
Gisteren zette ik me bewust neer om een aflevering te kijken. Ik nam me voor: 1 aflevering en geen chips. Dat duurde dus 10 minuten en mijn geest dacht alleen nog aan chips. TV weer afgezet en gaan mediteren. Daarna een thee met een goed boek. Veel gezonder dan TV en chips.
Ik ben vandaag zelfs begonnen om een brief te schrijven aan een vriendin. Je weet wel, zo eentje van papier. Niet snel snel een e-mailtje, maar een rustige, weloverwogen brief. Meer tijd om na te denken wat je wil schrijven en hoe. Met je gedachten volledig bij de vriendin. Het heeft toch echt wel iets authentieks en ik geniet ervan om het te doen.
Thuis heb ik veel meer aandacht voor mijn kinderen en man. Wanneer zij iets vragen dan luister ik. Niet even snel terwijl ik nog mijn boek vastheb, maar echt luisteren. Dat boek ligt er straks ook nog wel. Ik probeer twee keer na te denken voor ik een antwoord formuleer. Wanneer ik een opmerking krijg, heb ik de neiging om te antwoorden met een opmerking. Iets in de zin van: ‘Marie, je bent dit vergeten.’ En dan antwoordde ik steevast: ‘Ja, maar jij bent dit vergeten.’ Dat probeer ik dus af te leren. Ik ben dat dan ook vergeten. Geen zin om dat te ontkennen en de sneer terug helpt al helemaal niet. Liefdevol praten vraagt steeds kalm, open en mild praten. Het is niet evident, maar na een paar weken bewust op letten gaat het me beter af. Nu hadden wij al een goede communicatie in huis en ruzies zijn zeldzaam, maar dit voelt toch warmer.
Wat ik nog mis is een plekje in Turnhout om te mediteren. Ik droom ervan om te kunnen wandelen, mediteren en dan weer naar huis wandelen. Gewoon een plek waar ik op elk moment kan aankomen en gaan zitten. Een plek waar het rustig is en waar deze rust juist centraal staat. Bankjes genoeg in Turnhout, maar rust is er zelden. Het drukke leven blijkt ook deze plekjes te vinden.
Samenvattend probeer ik gewoon te genieten van elk moment. Geluk is niet iets wat in de toekomst ligt, wanneer ik al mijn doelen bereikt heb. Geluk is er nu, ik moet alleen stoppen en kijken. En datgene wat mij gelukkig maakt cultiveren. En vooral genieten van het leven nu. Gisteren is gepasseerd, morgen is er nog niet, ik heb alleen nu om gelukkig te zijn.