De afgelopen weken heb ik een mindfulnesscursus gevolgd. Ik heb nog nooit een recensie geschreven en ik weet ook niet of dit blogje de naam recensie waardig is. Misschien moet ik het gewoon mijn ervaring noemen. Want het is natuurlijk mijn verhaal, mijn indrukken, gekleurd vanuit mijn leefwereld.

De cursus wordt gegeven door mevrouw Martine Schrage. Overdag huisarts met een hart van goud en ‘s avonds zenmeester. Zij werd in 2007 gebeten door de zen-microbe en is er nooit meer mee gestopt. En als ik haar moet geloven, zal ze er ook nooit meer mee stoppen. Zelf geeft ze aan dat het vaak het beste is wat ze te bieden heeft. En omdat haar hart overloopt van passie voor mindfulness (zen-meditatie) en ze door en door gelooft dat het anderen zoveel kan bieden, vond ze het niet meer dan normaal dat ze zelf ook de stap zette naar lesgeven.

En hoe ben ik dan bij meditatie terechtgekomen?
De afgelopen jaren ben ik op eigen houtje beginnen mediteren. Enkele youtube filmpjes gekeken en daar ging ik. Zonder enige kennis van zaken, zonder goed en wel te weten wat de bedoeling was en zonder te weten welke richting ik hiermee uit ging. Maar al snel leerde ik: gewoon zitten en mij concentreren op mijn adem, dat doet mij goed. Dus ik bleef ijverig verder ploeteren in mijn eigen, onwetende manier van mediteren. Innerlijke rust, meer stressbestendigheid, minder zorgen die in mijn hoofd blijven hangen, wie wil dit nu niet? Maar ik miste achtergrond, inzicht en richting. Ik besefte ten zeerste dat ik hulp nodig had. Maar er is natuurlijk een reden waarom ik op mijn eentje mediteerde. Ik ben namelijk niet zo een groepsmens. Heel het sociale gekeuvel is niet aan mij besteed. Maar uiteindelijk zegevierde zin om bij te leren over angst van een groep en schreef ik mij in.

Nieuwe mensen, nieuwe locatie, nieuwe dingen leren, …. Veel te veel nieuw voor mij en de angst zat er wel degelijk in. En dan was het moment daar: cursusdag 1. Laten we zeggen dat ik lichtjes gestresseerd was. Of meer: fysiek ziek van de stress, pure angst en absoluut meer zin om weg te lopen dan om door te zetten. Al vlug werd echter duidelijk dat ik niet de enige was met zenuwen en dat iedereen wel de nodige stress mee had gebracht. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en hoe raar ook: dat schepte een band met de medecursisten. Na die eerste dag zag ik mij de training wel afwerken.

Nu de cursus achter de rug is, leek het mij een ideaal moment om deze te evalueren.

Best moeilijk om te beschrijven wat ik juist uit de cursus gehaald heb. Alleszins heeft het mijn interesse in heel de mindfulnesswereld verdiept. Niet alleen heb ik de cursus gevolgd, ik heb ondertussen ook al een boek of 5 verslonden over het onderwerp. Tja, dat ben ik dan weer zeker, als het de moeite waard is om te doen, dan ook om het ineens goed te doen.

Ik leerde dat er een verschil is tussen ‘to react’ en ‘to respond’ en dat ik dit verschil best mag ontwikkelen. To react is mijn eerste instinctieve reactie. Bij mij is dit meestal een vorm van aangeleerd sociaal gepast gedrag. Maar vaak komt het niet overeen met wat ik echt wil zeggen. Dus ik leerde om voor mijn reactie eerst enkele keren bewust te ademen, even innerlijke rust opzoeken en dan pas reageren: ‘to respond’. Deze reactie komt al veel beter overeen met hoe ik me in realiteit voel. Ik ben en blijf natuurlijk ik: soms heb ik wel wat meer tijd nodig dan een paar ademhalingen (lees: een paar uur, een dag, …). Maar die eerste automatische reactie die meestal toch niet eens klopt, die is toch al een pak minder. Op die manier slaag ik er nu meer en meer in om gewoon mezelf te blijven. En ik merk dat de mensen rondom mij dit waarderen.

Verder heeft het me veel trouwer gemaakt aan dagelijks mediteren. Omdat het nu 8 weken ‘moest’ in de vorm van huiswerk, ben ik me meer en meer bewust geworden dat ik me veel beter voel in de dagen dat ik het wel doe. Telkens ik voorheen een moeilijke periode had, was de tijd om te gaan zitten vaak het eerste wat wegviel. Nu leerde ik dat het juist dan de moeite is om te gaan zitten. Niet altijd gemakkelijk, soms erg confronterend om dan naar jezelf te kijken, maar steeds heilzaam.

Het gebouw waar de cursus in gegeven wordt, ondergaat een renovatie. Dus het was elke keer een verassing welke vooruitgang er geboekt werd. Ik hoop dat wanneer de werken gedaan zijn, de zaal in zijn volle glorie mag schitteren. Het is een grote zaal die uitnodigt om tot rust te komen. Het enige minpunt aan de zaal op dit moment vond ik de holle klanken. Maar met de nodige verdere inrichting zoals matten of stoffen zetels gaat dit nog wel erg verbeteren.

In de loop van de cursus kwam ik tot een besluit. Iedereen zou deze cursus moeten volgen. Mild, open en met aandacht voor elkaar praten en luisteren. De wereld zou er een stuk op vooruitgaan als iedereen dit kon. Waarom zit deze cursus niet in het basispakket leerstof voor iedereen die met mensen werkt: maatschappelijk werkers, verpleegkundigen, artsen, psychologen, leerkrachten, …? Ik heb heel mijn opleiding geleerd om met mensen te praten en om zelfs naar ze te luisteren, maar nergens heb ik geleerd om ook naar mezelf te luisteren. En juist dit maakt dat ik veel beter in staat ben om er te zijn voor de mensen rondom mij. Mildheid en openheid naar anderen begint bij jezelf!

Dus in tegenstelling tot mijn normale slagzin: ‘keep on gaming!’ wil ik afsluiten met deze:
‘keep on meditating!’