Ik ga mijn blog beginnen in het Nederlands. Het tweede deel is een vertaling hiervan in het Engels.

Veel mensen kijken raar op wanneer ik zeg dat ik vrienden online heb. Velen doen deze online vrienden af als: niet echt, minderwaardig of iets dergelijks. Maar niets is minder waar. Hoewel ik deze vrienden nog nooit face-to-face gezien heb, uren hebben we samen gelachen. Samen gegamed, samen verhalen verteld en samen geleefd. Velen van hen hebben mij al door moeilijke situaties geholpen. Hebben geluisterd naar mijn verhaal wanneer ik in de put zat. En enkele van hen zijn dierbare vrienden geworden. Eigenlijk is het simpel te verwoorden: de Rebellicious guild is een tweede thuis voor mij, een tweede familie en een beste groep vrienden. En ik prijs mij gelukkig om deel van hen te mogen uitmaken.

Ik game al jaren en in al die jaren zijn er vrienden gekomen en gegaan. Dat hoort er nu eenmaal bij. Maar dit keer gebeurde iets bijzonders. Eén van mijn gaming vrienden is onlangs overleden, met name Reggie. Het was een vriendelijke, aangename man, die altijd klaarstond om samen te lachen of om een positieve noot toe te voegen aan mijn leven. Hij was heel vaak aanwezig in Discord en stond steeds klaar om er samen een aangenaam moment van te maken.

Voor de eerste keer ooit had ik noodzaak om afscheid te kunnen nemen van een gaming-vriend. Hij was geen verre, nog nooit geziene vreemdeling. Nee, hij was, die altijd opgewekte en vriendelijke man aan de andere kant van Discord. Maar zoals dat wel meer gaat met online vrienden, hij woont veel te ver weg om naar de begrafenis te kunnen gaan. Reggie’s dood kwam aan als een donderslag bij heldere hemel. En ik zat thuis met mijn verdriet waar ik geen weg mee kon. Maar het bleek dat ik niet ‘alleen’ thuis zat met mijn verdriet. Achter vele PC’s in Europa zaten mensen ‘alleen’ met hun verdriet vanwege dit verlies. En toen had iemand binnen onze guild het lumineuze idee om een herdenkingsdienst te houden voor Reggie, binnen het spel waarin we hem allemaal kenden.

We gingen allemaal samenkomen in de kerk van de stad Calpheon, om hem samen te herdenken, binnen het spel. Het had voor mij iets moois en poëtisch. Afscheid kunnen nemen van Reggie op de plek waar ik hem kende, samen met de vrienden die hem daar ook kenden. Het werd een mooie herdenking. Ik heb gehuild, maar ook gelachen. Ik heb herinneringen aan hem kunnen ophalen. Ik heb vuurwerk afgeschoten en wensballonnen de hemel ingezonden. Dankzij de inzet van spelers in Europa (en daarbuiten) heb ik afscheid kunnen nemen van mijn vriend, Reggie. Voor mij zeker de eerste keer dat ik weet heb dat een guild zo hard samenhangt dat ze een herdenking houden voor één van hun leden. Voor 1 keer deed religie, geloof, cultuur en politieke overtuiging er niet toe. Iedereen kwam samen om te rouwen. Afscheid moeten nemen van een vriend raakt ons allemaal en overbrugt alle verschillen.

Ik zou ook graag een dankjewel richten aan de GM’s die aanwezig waren. Dat zelfs game masters tijd vrijmaken in hun drukke agenda om naar een herdenking te komen, dat zegt toch wel iets!

For my gaming friends I will translate this blog into English.

Many people look weird when I say that I have friends online. Many dismiss these online friends as: not real, inferior or something like that. But nothing is further from the truth. Although I have never seen these friends face-to-face, we laughed together for hours. Gamed together, told stories together and lived together (in game). Many of them have already helped me through difficult situations. Have listened to my story when I was feeling blue. And some of them have become dear friends. In fact it is simple to put into words: the Rebellicious guild is a second home for me, a second family and a best group of friends. And I am happy to be part of them.

I have been playing games for years and in all those years friends have come and gone. That’s just part of it. But this time something special happened. One of my gaming friends recently died, Reggie. It was a friendly, kind man, who was always ready to laugh together or to add a positive note to my life. He often was present in Discord and was always ready to make it a pleasant moment together.

For the first time ever I needed to say goodbye to a gaming friend. He was not a distant, never seen stranger. No, he was that always cheerful and friendly man on the other side of Discord. But as is often the case with online friends, he lives too far away to go to the funeral. Reggie’s death arrived like a thunderbolt in a clear sky. And I was alone at home with my grief. But it turned out that I was not ‘alone’ with my grief. Behind many PCs in Europe, people were ‘alone’ with their grief because of this loss. And then someone within our guild had the bright idea to hold a memorial service for Reggie within the game in which we all knew him.

We all gathered in the church of Calpheon to commemorate him together, within the game. It had something beautiful and poetic for me. Saying goodbye to Reggie at the place where I knew him along with the friends who knew him there. It was a beautiful memorial. I cried, but I also laughed. I was able to recall memories of him. I have fired fireworks and sent wishing balloons into the sky. Thanks to the commitment of players in Europe (and beyond) I was able to say goodbye to my friend, Reggie. Certainly the first time for me that a guild is so cohesive that they hold a memorial for one of their members. For one time, religion, believes, culture, and political opinion didn’t matter. Everyone came together to mourn. Saying goodbye to a friend affects us all and bridges all differences.

I would also like to address a thank you to the GMs that were present. That even game masters free up time in their busy schedule to come to a memorial, that says something!