Zal ik deze blog misschien even beginnen met uit te leggen wat stimming juist is? Ik vermoed dat vele geen idee hebben wat het juist wil zeggen. Voor mij houd het alle repetitieve gedragingen in die ik stel om te kalmeren wanneer mijn hoofd onrustig wordt door stress en/of zenuwen. Wanneer ik het even Google dan geeft Wikipedia mij deze definitie:
‘Self-stimulatory behaviour, also known as stimming and self-stimulation, is the repetition of physical movements, sounds, words, or moving objects. These behaviours are common in people with developmental disabilities and most prevalent in those on the autism spectrum. People diagnosed with sensory processing disorder are also known to potentially exhibit stimming behaviours. Stimming is considered a protective response to over-stimulation, in which people calm themselves by blocking less predictable environmental stimuli, to which they have a heightened sensitivity. Another theory is that stimming is a way to relieve anxiety and other negative or heightened emotions.’

Wat een definitie voor zo een (voor mezelf) simpel gedrag. Ik heb al mijn hele leven stims, maar ik zie dat ik doorheen de jaren sommige stims heb afgeleerd en andere heb aangeleerd. Mensen rondom mij, voornamelijk niet autisten, vinden stims vaak irritant en vragen of ik hiermee wil ophouden. Zo herinner ik mij nog heel goed dat ik in de klas steeds mijn kaft volledig inkleurde. Het kalmeerde mij en gaf zo de nodige concentratie om de les te kunnen volgen. Leerkrachten werden hier erg gefrustreerd door en stelde steeds vragen aan mij om te kijken of ik nog wel oplette. Wanneer ik dan steevast een correct antwoord gaf, bracht dit nog meer frustratie met zich mee. Hoe kan die leerling nu nog aan het opletten zijn als zij steeds aan het kleuren is? Waarna gewoon gevraagd werd hiermee te stoppen en ik dus niet meer kon opletten, te vlug afgeleid. Leerkracht weer niet tevreden. Tja, wat willen ze nu: opletten en dus kunnen kleuren of niet opletten en dan maar met andere dingen bezig zijn? Het is ook nooit goed!

Ik leerde dus al snel dat gedragingen om mij te kalmeren voornamelijk stille en niet storende dingen moesten zijn om geen te grote reactie om mij heen te krijgen. Wat ik toen nog niet wist is dat dit reeds stims waren. En als ik terugkijk op mijn leven dan heb ik zal altijd gehad. Mijn armen strekken tot ze kraken, mijn voeten laten wapperen om in slaap te kunnen vallen (doe ik trouwens nog soms, mijn man wordt er gek van), kaften volledig kleuren, …

Toen ik ouder werd is mij aangeleerd om anders met stress om te gaan. Jarenlang therapie om stress te leren hanteren, nog steeds voor ik wist dat ik autisme had. Stress, dan moet je aan iets denken dat je rustig maakt. Kan je niet iets in je zak steken dat je gelukkig maakt als je eraan denkt? Natuurlijk kan ik dat, ik steek er wel een dobbelsteen in want dit doet mij denken aan gaming. En zo werd een nieuwe stim geboren. Want nu denk ik niet alleen aan die dobbelsteen wanneer ik zenuwen heb, ik neem hem vast en begin ermee te draaien in mijn handen. Ik voel het gladde oppervlak en de afgeronde kanten. Een moeilijk gesprek, een vergadering, … mensen kijken nog steeds vreemd als ze die dobbelsteen zien, maar tot op heden heeft nog niemand gevraagd waarvoor die eigenlijk dient. Het lijkt algemeen aanvaard te worden of toch niet zo mega gek te zijn dat ze het mij durven vragen. En wanneer er bij toeval geen dobbelsteen in mijn zak zit, ik durf even vrolijk aan mijn trouwring te draaien. Als je mij dat ziet doen, dan weet je dan ik zenuwachtig ben.

Sinds ik mijn diagnose heb, ben ik anders beginnen aankijken tegen stims. Jarenlang aangesproken om deze gedragingen niet meer te stellen en steevast wanneer ik dit probeerde te doen, kwam ik in de problemen omdat ik dan niet meer in staat was om mij genoeg te conformeren aan de ‘normale’ sociale normen. Ik leerde dat, juist in situaties waarin ik wel kan stimmen, ik mij veel rustiger voel en mij dus veel beter kan aanpassen en flexibiliteit tonen. Ik ben zelfs zover dat wanneer de zenuwen de overhand nemen, ik bewust kan zeggen, neem die dobbelsteen vast. En dan neemt inderdaad mijn stress zienderogen af en gaat het weer beter.

Er zijn natuurlijk nog wel stims aanwezig waar de medemens rondom mij zich aan stoort. En voor zover mogelijk probeer ik deze onder controle te houden. Maar soms merk ik het pas te laat en is het kwaad al geschied. Dan is er weer eens iemand kwaad op mij. En ik ben nog steeds zo hyper gevoelig aan ruzie, kwaadheid. Ik kan er echt niet mee om. Ook al jarenlang therapie, maar dat krijg ik er voorlopig niet uit. Komt ooit nog wel, hopelijk! En aan de andere kant neemt stimming ook niet alle stress weg. Ik ben en blijf overgevoelig voor sommige dingen en geen enkele dobbelsteen kan die stress wegnemen. Maar alle kleine beetjes helpen denk ik dan maar. Alle kleine strategieën, alle coping-mechanismen, alle handvaten die ik aangereikt krijg, ik neem ze allemaal ten harte.

Ik zal nooit zonder autisme zijn, maar ik kan zeker mijn best doen om er zo goed mogelijk mee te leven. Hoeveel keer ik ook val, ik sta terug op en probeer opnieuw. Dus wat ik leer: stimming – het mag – het helpt – ik blijf het doen!