Vandaag is mijn frank (euro?) gevallen dat mijn levensstijl de laatste 2 jaar serieus veranderd is. Waar ik vroeger perfect gelukkig was om binnen te blijven en een vrij ongezonde levensstijl te handhaven, lukt me dit nu niet meer.

Het geweldige plan vanavond was: we gaan star trek (de originele serie) bingewatchen. En laat me dan ook maar ineens toevoegen: voor de TV hangen en heel veel snacks verorberen. Een plan waar ik vroeger absoluut niets op tegen gehad zou hebben.

Dus aflevering 1 heb ik net gezien. En ongeveer halverwege de episode begon mijn verstand af te dwalen. Zie me hier nu zitten, veel gezonder is als je een wandeling gaat doen. Ga naar buiten, beweeg, geniet van de frisse lucht. Zie, vroeger zou er geen haar op mijn hoofd daaraan gedacht hebben. Buiten komen, dat is gevaarlijk, dat is dreigend en beter niet gedaan. Ergens blijft die gedachte nog altijd gelden, maar ik heb een work-around gevonden. Ik ga wandelen met een noice cancelling hoofdtelefoon en sluit zo de wereld voor mij af. Dus ik kan lekker wandelen zonder gestoord te worden door die wereld en ondertussen nog wat muziek luisteren. Op deze manier kan ik effectief rustig worden van wandelen in tegenstelling tot waar ik vroeger erg gefrustreerd raakte van wandelen.

Pas op: er zijn nog van de snacks die je voor mijn neus kan zetten en je er zeker van mag zijn dat ik er niet van kan afblijven. Met stip op 1: Lays paprika chips. Ook in dit lijstje: vanille ijsjes. Tja, die ijsjes dat ligt aan mijn opvoeding, mijn nonkel (of eigenlijk die van mijn mama) had een crèmerie. Dus ik heb tijdens mijn opvoeding de nodige kilo’s ijs opgegeten. Voor ijs trotseer ik al heel mijn leven mijn grootste demonen. Beloof mij een ijsje en ik doe zo ongeveer wel alles voor je.

Nog zo een trekje van mij: stress-food. Wanneer ik zenuwen heb kunnen er 2 dingen gebeuren. Of ik eet junk-food of ik eet helemaal niet. Het hangt ervan af waarom ik gestresseerd ben. Als ik een hoop ‘shit’ over me heen kreeg en ik voel me emotioneel, dan eet ik. Wanneer ik zenuwen heb voor een aankomende gebeurtenis, dan eet ik helemaal niet. Tot op heden eet ik nog steeds niet wanneer de poetsvrouw komt. Iemand over de vloer krijgen die ik niet helemaal ken, dat is nog steeds stressvol voor mij. Al maar goed dat die in de voormiddag komt dan kan ik ‘s middags ontbijten.

Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat ik naar Sven zijn ouderlijk huis ging. Zijn moeder had speciaal voor mij een koude schotel gemaakt. Tja, daar zat ik dus: met een heel lekker uitziende koude schotel en ik die geen hap gegeten kreeg. Sorry Lieve, de koude schotel zag er echt fantastisch uit en je deed super veel moeite, maar ik heb maar een hap of 3 gegeten.

Wat mij eraan doet denken dat ik eind augustus start aan een mindfulness cursus. Dat is heel zeker zoiets waardoor ik geen hap door mijn keel krijg. Een cursus die ik niet ken, samen met een groep met mensen die ik niet ken en op een locatie waar ik nog nooit was. Hoewel ik hier super veel zin in heb, moet ik ook eerlijk toegeven dat de zenuwen nu al gieren door mijn lichaam. Tja, daar is therapie dan goed voor zeker. In ieder geval, het grote probleem waar ik net aan dacht, dat is ‘s avonds. En ik houd het geen hele dag uit zonder eten. Misschien dan toch maar ontbijten en daarna niets meer? Tja, ik zal nog wel zien wat mijn lichaam dan zegt. Misschien mezelf een ijsje beloven voor nadien.

Alleszins: ik wil terug ongegeneerd kunnen snacken. Nee, eigenlijk niet helemaal, ik voel me tegenwoordig een eind beter en ben actiever. Maar toch: soms wil ik ook wel eens terug een dagje kunnen absoluut niksen en voor de TV hangen.