Ik wil van het moment gebruikmaken om ook te delen hoe ik me vandaag voel. Een gevoel van absolute innerlijke rust. Op dit moment in mijn leven ben ik tot rust gekomen. Een gevoel dat me zelden overkomt want altijd is er wel iets. Maar los van alle kleine en grotere dagdagelijkse strubbelingen, vanbinnen heb ik rust. Niet dat ik nu super gelukkig ben, nee, geen gelukzaligheid of dergelijke, gewoon rust.

En rust is iets wat me zelden overkomt. Ik ben iemand die steeds bezig is met het voorbereiden van de komende uitdagingen. Ik probeer steeds weer verder te geraken, duwen en werken aan die toekomst. Maar nooit echt stilstaand bij NU. En gisterenavond overviel me eindelijk het gevoel: ‘nu’ is het in orde. En laat me daar dan maar even van genieten want zoals we allemaal weten ‘nu’ duurt nooit lang. En dus dacht ik zo, laat me dan maar even neerpennen dat het ‘nu’ in orde is. Want misschien is dit binnen een uur, morgen of volgende week weer helemaal weg. En dan is het mooi om toch iets te hebben om even terug te kunnen blikken.

In dit moment van rust heb ik ook weer een wijze levensles geleerd. Het leven is niet zwart wit maar eerder grijs. Ik leerde dat zelfs op mijn zwartste momenten in het leven ook het begrip, de erkenning en het goede nooit heel ver weg waren. Alleen nooit op hetzelfde moment. De ene persoon is wat licht grijs en de andere wat donkerder, maar grijs zijn we allemaal. Die absouut heilige persoon die helemaal wit is, die ben ik nog niet tegengekomen. Maar de belangrijkste les vandaag, die ene persoon die helemaal zwart is, die ben ik ook nog niet tegengekomen.

Misschien moet ik gewoon besluiten: rust vind ik in het grijze.