Ik heb een moeilijke dag achter de rug. En er is mij in het verleden al veel keer gezegd, dat ik dit niet met de buitenwereld mag delen. Maar dat is nu net wat ik wel ga doen. Is dit een goed idee, dat weet ik niet. Maar misschien dat het delen van mijn belevingswereld iemand anders kan inspireren, of tot begrip brengen.

De oorzaak van mijn moeilijke dag: autisme. Maar wat betekent dat nou? Wat is autisme? Vele definities zijn hierover terug te vinden. Elk boek vertelt zijn eigen interpretatie. Maar wat ik er vooral van onthoud is dat het een anders bekijken, ervaren en verwerken van de wereld is. Hetgeen volgt is een relaas van hoe ik de dag van vandaag ervaren heb. Het is geen wetenschappelijk onderbouwde tekst, enkel een persoonlijk relaas. Mijn blik op de wereld zoals die vandaag voor mij was.

Structuur en dagdagelijkse routines zijn zeer belangrijk om mij (en mijn gezinsleden) door de dag te helpen. Maar nu is het vakantie. Dit betekent dat deze dagelijkse routine verandert of zelfs helemaal wegvalt. In het verleden geleerd dat dit een zeer grote trigger voor mij is om in mijn eigen wereld te vallen. Dus met de nodige ondersteuning een plan opgemaakt om dat dit verlof te voorkomen. Een mooie agenda gemaakt, structuur ingebracht en de nodige mensen ingeschakelt die mij een schop onder mijn kont geven om het vol te houden. En toch, vandaag liep het mis.

Ik heb een week het beste van mezelf gegeven. Braafjes mijn structuur aangehouden, alles gedaan zoals afgesproken. Maar dit vergt meer energie dan ik had ingeschat, dus vandaag kwam de weerbots. Maar wat is dit dan precies?

Elk geluid komt met een veelvoud van 100 binnen. Elk papiertje dat valt, elke ritsel, het nemen van een boterham of het snijden van iets op je bord, allemaal veel te luid op dit moment. Laat staan dat Andrea gewoon praat, dat is op dit moment ondraaglijk. Maar daar kan Andrea niets aan doen en ik wil haar niet teveel vragen om te zwijgen, alhoewel ik dit vandaag zeker al meer deed dan ik wilde doen.

Verder heb ik het gevoel geen filter meer te hebben. Op gebied van geluid heb ik dit al uitgelegd. Maar ook op gebied van emoties is de filter weg. Normaal ben ik perfect in staat om gevoelens op de achtergrond te houden. Mee te bepalen wat er in mij omgaat en wanneer ik wat toelaat. Ik ben zelfs in staat om mijn gevoelens tijdelijk volledig uit te schakelen. Maar nu komt alles gewoon binnen. Momenten van blijdschap, maar zeker ook intense pijn over dingen uit mijn verleden. Alles komt ongefilterd binnen en kan zijn gang gaan. Mijn hart (borststreek) doet gewoon fysiek pijn. Nu ja, dat doet het altijd bij intens verdriet of geluk. En nu die filter er niet is, kan ik ook dat niet tegenhouden.

Nog filters die weg zijn, zijn die van geuren en tactiele sensoren. Ik ruik alles veel harder en ik voel alles veel beter. Waar ik zo ie zo al veel ruik, zijn de meest gewone geuren nu storend. Laat staan kattenvoer of de groene bak. Ook gevoelsmatig is er teveel input. Mijn trui, mijn toetsenbord, … alles voelt vreemd. En ik krijg mij ook niet warm, heb al een hele dag koud. Ik heb toch een trui aan, heb een tas warme thee, zit naast de verwarming … en toch … ik heb koud.

Vanmorgen had ik een afspraak bij de kiné. En waar ik dit normaal gesproken redelijk ontspannend vind, was dit vandaag een opdracht. Daar liggende met alleen een BH aan (en broek) en dan iemand die aan mijn nek en schouders bezig is. En dat zonder emo-filter. Mia kwam al gauw in mijn gedachten en had alle mentale kracht die ik had nodig om rustig te blijven. Dit is niet Mia, dit is veilig, rustig blijven en concentreren op mijn ademhaling en vooral NIET denken. Alles uitzetten van gedachten en emoties.

Ik besef heel goed dat dit tijdelijk is en dat ik me straks (ten laatste na het verlof) wel terug beter voel. Maar nu staat het huilen mij nader dan het lachen. Fysieke pijn, geen filters, koud, … aan de andere kant, thee, chocolade (hoewel nog geen gegeten want daar kan ik zeer goed af blijven), mijn PC, schrijven en afzondering. Ik zou nu heel graag in een hoekje kruipen, helemaal weg, liefst tegen een verwarming. Niemand die tegen me praat, niemand die me aanraakt, ergens waar het stil is. Maar wel iemand die bij me komt zitten, op 1 meter afstand. De nabijheid in een veilige afstand. Gewoon samen, in stilte.

Vandaag heel veel beroep gedaan op mijn gezin, vrienden en professioneel netwerk. Alles om mijn hoofd weer leeg te maken.

Morgen is deze dag voorbij. Ik hoop dat het dan weer beter gaat.

Dit is maar één dag uit mijn leven, met name vandaag. Maar dit gevoel van overprikkeling, van filters die wegvallen, dat is een steeds aanwezig. Niet altijd even hard en niet altijd alles tegelijk. Maar dit is wie ik ben, niet enkel vandaag, maar elke dag. Versta me niet verkeerd, ik ben graag mezelf. Ik ken het niet anders en dit heeft mede gemaakt wie ik ben. Dus ik zou het niet willen veranderen want dan verander ik ook wie ik ben. Maar voor vele is dit zo onbekend dat ik dacht, ik kan het misschien eens delen.