Op 20 februari las ik een blog: ‘Hoe vind ik een vriendin?’. https://martineschrage.com/2019/02/20/vriendinnen-recept/

Deze blog zette me aan het denken. Het is een onderwerp waar ik zelf al lang mee worstel. Wat is vriendschap en wat verwacht ik hiervan? En eigenlijk ben ik er nog niet uit. Maar misschien is het net omdat het antwoord geen evidentie is, dat het een blog waard is. Op sommige punten kan ik me in voorgenoemde blog echt wel vinden. Dus doe ik dezelfde oefening over. Hoe denk ik over dit onderwerp?

In de blog wordt aangehaald dat vriendinnen nogal eens graag samen gaan winkelen en dat dit iets is wat de blogster liever alleen doet. En daar kan ik mij perfect in vinden. Samen lekker etalages bekijken om dat ene truitje te vinden dat je graag zou hebben. Om na een hele namiddag op stap, toch terug te keren naar de eerste winkel en het daar te kopen. Nee, dat lijkt mij tijdverspilling. Dat wat andere de gezelligheid van een drukke winkelstraat noemen, is voor mij bedreigend. Ik hou het liever rustig. En als ik dus toch door die drukte moet, dan liefst zo snel mogeljik. Samen gaan winkelen, dat doe ik dus liever niet.

Of zomaar even rondgaan in een winkel (vb Ikea) omdat je toch in de buurt bent, nee dat hoeft voor mij ook niet. Zeker in zo een grote winkel als Ikea heb ik graag een duidelijk boodschappenlijstje. Direct naar wat ik nodig heb. Niet blijven staan bij de rest. Binnen en buiten. Een bezoek aan de ikea moet niet langer dan een uur duren. Er is maar één soort winkel waar ik gerust wat langer wil blijven hangen: spellenwinkels. En dit zowel voor bordspelen als voor PC games. In de winkel ‘De Kolonisten’ mag je mij gerust voor een uur droppen. Dat is mijn wereld en daar kan ik me redelijk in bewegen.

Het gezellig keuvelen over koetjes en kalfjes. Ja, dat zegt mij ook niet veel. Pas op, ik kan dat redelijk goed. Maar ik vind het zo stom. Het is weer lekker koud vandaag. Tja, dat zeg ik veel, vooral rond de schoolpoort. Daar zijn de gesprekken meestal erg kort en is veel diepgang niet mogelijk. Veel van deze mensen zijn echt leuke personen, maar iemand echt leren kennen, dat doe je niet in van die korte gesprekjes.

Wat vind ik dan wel belangrijk. Wel eigenlijk gewoon iemand bij wie ik en zij terechtkunnen. Mondeling, schriftelijk, over getypte of gesproken chat, … dat is voor mij niet zo belangrijk. Leeftijd zegt mij ook niet veel, toch niet naar boven. Maritta is 62 en zowat een van mijn beste vriendinnen. Altijd bereid om te luisteren naar mijn gezaag en omgekeerd. Gewoon de dingen kwijt kunnen die belangrijk zijn. Daar hoort ook het deel, zichzelf laten zien bij. Als je eerlijk bent tegen mij over wie je bent (goed en slecht), dat apprecieer ik juist. Laat al dat gezever maar achterwege, daar heb ik toch niets aan.

Wat ik ook altijd vervelend vind is de vraag: ‘en hoe gaat het?’ Daar wordt altijd ‘goed’ of een variant daarop als antwoord verwacht. Durf het niet om eens te zeggen: ‘eigenlijk niet zo goed’. Dan krijg je zo van die blikken van: wat zegt die nu? Dat is gewoon not done. Vraag het dan niet als je het niet wil weten.

Een ander puntje wat in voorvermelde blog werd aangehaald is: ‘Geen impliciete regels of verplichtingen, dus ook geen teleurstellingen of stille verwijten.’. En geen impliciete regels of verplichtingen is voor mij een must. Ik heb moeite met dat impliciete, dat begrijp ik toch nooit. Heb je een probleem, vertel dat dan gewoon. Dan kan ik mij aanpassen of erop reageren. Maar ik merk dat heel veel mensen toch impliciet veel verwachten en bedoelen. Dan haak ik al snel af.

Ik zou het liefst gewoon samen TV kijken, samen koken, een BBQ, samen … Alles behalve samen drukke dingen doen. En juist die vraag krijg ik constant. Zullen we samen naar dat optreden gaan? Zullen we samen naar die kinderspeeltuin gaan? Ik geef een tupperware-avond, zin om te komen? Euh nee. Kunnen we niet gewoon bij elkaar afspreken, thuis of ergens rustig, en gewoon iets drinken en over nuttige zinvolle dingen praten. Maar dat vinden de mensen juist moeilijk.

Er wordt ook aangehaald dat samen stille dingen doen leuk kan zijn. Zoals samen schrijven of mediteren. Op zich zijn dat dingen die ik best wil proberen, Het lijkt me leuk om gewoon samen te zijn, zonder dat er dingen gezegd moeten worden. Ideaal gewoon voor mij, want net in die communicatie heb ik problemen. Gewoon samen, zonder woorden. In alle eerlijkheid, daar droom ik al van sinds ik een kind ben. Maar ja, vind maar eens iemand die dat wil doen. En zeker als je een huismus bent als ik. Ten tweede ben ik helemaal geen groepsmens. Je kan wel naar van die meditatiegroepen gaan, maar dat is meestal al te druk voor mij. En mezelf daar even tussenzetten en mijn hoofd laten tot rust komen, daar heb ik het vertrouwen in die andere mensen voor nodig. En vertrouwen, dat bouw ik op, daar begin ik niet mee.

Dus ja, ben ik goed vriendin-materiaal, waarschijnlijk niet. Maar dat neemt niet weg dat ook ik zoek naar iemand om nabij te zijn. Ik ben zo niet het knuffeltype. Maar het doet zo goed dat Maritta na een geprek een berichtje stuurt met: Hugs Ami (AKA Maritta). Dat is dan toch die knuffel die ik zo graag zou hebben, maar niet kan verdragen.