Begeleiding ouders van kinderen met autisme
Het leven is een cadeau, wat we ermee doen is aan ons.
Braafjes opgevoed in de westerse wereld leek het leven simpel. Studeren, trouwen, huisje en tuintje, kinderen, fulltime werken en liefst nog menig hobby’s en een sociaal leven met veel vrienden. Het pad wat velen van ons beschouwen als de normale route naar een gelukkig leven.
Mijn leven kende echter enkele hobbels op de weg hiernaartoe. Studeren, trouwen, huisje en tuintje, fulltime werken en een kind. Om dan te botsen op het vage gevoel van: dit is niet mijn manier. Hier vind ik mezelf niet in. Dit leidt regelrecht tot depressie.
Hoe kan ik nu depressief zijn als ik schijnbaar alles heb? Natuurlijk zijn de trauma’s die ik in mijn jeugd kende een deel van de oorzaak. Therapie leerde me het concept van zelfzorg. Leren luisteren naar wat je zelf nodig hebt om te blijven staan in je leven.
Verder volgde ook de diagnose autisme. Die onzichtbare muur die sociaal contact, communicatie en begrip zo moeilijk maakte kreeg een naam. Niet verwonderlijk dat communicatie soms moeilijk loopt als je hersenen gewoon anders werken. Probeer bijvoorbeeld maar eens met iemand in het Nederlands een gesprek te hebben als de andere enkel Russisch spreekt. Je bent beide perfect in staat tot communicatie maar je hebt gewoon een andere taal. Zo werkt het ook met autisme. Omdat onze hersenen informatie anders verwerken is het vaak moeilijk om elkaar te verstaan. Een goed woordenboek, begrip, tijd en de wil om van elkaar te leren is hier noodzakelijk.
De jaren die daarop volgde heb ik veel geleerd over autisme. Niet alleen omdat ik aan de lijve ondervonden hebben hoe het is om hiermee te leven maar ook omdat ik ondertussen twee kinderen heb met autisme waarvan er eentje de dubbeldiagnose autisme en ADHD heeft.
De opvoeding van mijn kinderen is een fulltime baan. Beide leven in een wereld die hen eigenlijk niet begrijpt. Gelukkig heb ik een deel van het normale pad naar een gelukkig leven wel doorlopen. Ik heb gestudeerd voor maatschappelijk werker. Dit wil zeggen dat ik onder andere drie jaar geleerd heb om te praten met mensen. Hierdoor merk ik dat ik me nu vaak bevind in de rol van tolk tussen mensen zonder en mensen met autisme. Leren elkaar verstaan.
Maar waar blijf ik dan? Hoe zit het met mij?
De dagdagelijkse realiteit was dat ik naast de zorg voor mijn kinderen, het huishouden, de taken als echtgenote, het af en aan rijden naar begeleidingen en hobby’s voor de kinderen, … geen minuut meer over had voor mezelf. De broodnodige rust die ik als persoon met autisme ook zelf nodig heb, die we trouwens allemaal nodig hebben, daar was gewoon geen tijd meer voor. De zorg voor mijn kinderen is prioritair en ik schoof alle zelfzorg aan de kant. Een recept dat alleen maar kan uitdraaien op depressie of burn-out.
Gelukkig had ik een huisdokter die me een meditatietraining liet volgen. Mijn ogen gingen stilaan open. Hoe kan ik met liefde en zorg voor mijn kinderen zorgen als ik zelf altijd moe ben? Als ik een kort lontje heb of snel geïrriteerd ben? Wat hebben mijn huisgenoten dan aan mij? Ik leerde de balans tussen zelfzorg en zorg voor anderen. Ik leerde dat ik pas liefde en zorg aan anderen kan geven als ik zelf voldoende heb om te uit te delen. Mijn kinderen zijn veel beter gebaat bij een vrolijke energieke moeder die drie uur per dag voor hen klaarstaat dan een boze, geïrriteerde mama die non-stop op hun vel zit om ‘zorgzaam’ te zijn.
In mijn vele interacties met ander personen met autisme, met ouders van kinderen met autisme en met professionals hoor ik dat dit een veelvoorkomende valkuil is. De zorg voor anderen zo voorop stellen dat we onszelf vergeten en uiteindelijk er niet meer in slagen om door de bomen het bos nog te zien.
Hier zag ik voor mezelf een kans. Vanuit mijn opleiding heb ik de nodige communicatieve vaardigheden om een begeleidingsgesprek te voeren. Vanuit mijn ervaring als persoon met autisme weet ik als geen ander hoe moeilijk het leven met autisme soms is. En als ouder van kinderen met autisme besef ik hoeveel de opvoeding soms van ons vraagt.
Samen met ‘praktijk dorp 3’ sloeg ik de handen in elkaar. Ik start er als vrijwilliger om ouders van kinderen met autisme te ondersteunen in hun zoektocht naar de balans tussen zorg voor jezelf en zorg voor anderen. Op een gezonde gebalanceerde manier in het leven staan om alzo depressie en burn-out te voorkomen.
Ik bouwde mijn tuinkamer om tot gespreksruimte zodat ik een warme plek heb om iedereen te ontvangen. De begeleiding zelf is gratis.
Ben je geïnteresseerd dan kan je mij bereiken via:
in samenwerking met:
