Vandaag besliste het Overlegcomité dat we een Paaspauze inlassen. Begrijpelijk in het kader van corona. Ik zie een hele lijst van beperkingen. Wat ik nergens zie staan zijn de oplossingen voor de mensen die het mentaal moeilijker hebben.

In mijn gezin is deze Paaspauze helemaal geen pauze, integendeel, het is een zware dobber. De vier leden van mijn gezin fulltime thuis. Twee kinderen die gedijen op het ritme van de school. Dat hier nu plotseling verandering in komt is … problematisch. De stress is nu, een paar uur na de beslissing, al voelbaar bij hen. De eerste woede-uitbarstingen wegens onaangekondigde veranderingen zijn al gepasseerd. Ik bereid me voor op een zware Paaspauze.

Daarbij komend ben ik iemand die zelf rust nodig heeft. Ergens in de ochtend, middag en avond heb ik zeker tijd nodig om te bekomen. Mijn dagdagelijkse bezigheden zijn hier naadloos op aangepast. Zodra mijn kinderen naar school zijn trek ik mij terug voor een uur. Zo ook ‘s avonds na bedtijd. Tijdens de middag neem ik altijd even een momentje voor mezelf. Al is het maar een half uurtje zeer bewust in stilte een tas thee drinken en een boterham eten. Maar kinderen zouden geen kinderen zijn als Paaspauze niet betekent langer opblijven. Ik zie dus deze drie hoogstnoodzakelijke momenten van ontprikkeling doorheen mijn dag verdwijnen als mist voor de zon.

Nu vraag ik mij af: waar kunnen mensen terecht die mentale zorgen/noden hebben? De zorgverleningscentra hebben eindeloze wachtlijsten. Hulpverlening is nog nooit zo ontoereikend geweest. In geen enkele krant heb ik vandaag gelezen welke maatregelen er genomen worden om mensen tijdens de paaspauze mentaal op te vangen. Sinds het begin van de corona-epidemie wordt er hard geroepen dat hier verandering in moet komen. Tot op heden zie ik hier niets van. Alweer een gemiste kans.

Even kijken wat mij concreet zou kunnen helpen in deze situatie.

Bij mijn vaste groep gaan mediteren. Kwestie van de rust dan maar op een ander te zoeken. Oh ja, dat mag al niet meer sinds maart 2020.

Met een vriendin een tas thee drinken, samen filmpje kijken, gezellig samenzijn. Juist ja, naast één knuffelcontact is dit ook niet meer mogelijk.

Welke mogelijkheden blijven er dan nog over?

Ik mag weer starten met antidepressiva. Volgens mij is er geen enkele maatregel die dat verbiedt. Maar het is nu niet direct een optie die mijn voorkeur draagt. Dus laten we dat idee maar terug opbergen.

Mijn meditatieruimte veelvuldig gebruiken. Gelukkig heeft mijn lieve man deze ondertussen zo goed als helemaal afgewerkt en staat de ruimte tot mijn beschikking. Airco op, kaarsjes aan, relaxen maar.

Wandelen! Top idee en ga ik zeker doen. Ik ga wandelen tot mijn benen eraf vallen. (Ik weerhoud me hier even om te zeggen ‘tot mijn voeten breken’ want dat heb ik al eens letterlijk gedaan. Niet voor herhaling vatbaar.)

Wandelen dus. Kan iemand mij uitleggen hoe dat dan concreet moet gaan? Vermoedelijk ben ik niet de enige die tot deze conclusie komt. Maar wanneer er in het plaatselijke bos 100 mensen wandelen denk ik niet dat ik er nog veel rust ga vinden. De prikkels die ik thuis hoop te ontlopen kom ik dan in het bos tegen. Weer geen haalbare oplossing dus.

Wel mogelijk: zwerfvuil rapen. Ik denk dat dit nobele werk nodig gaat zijn. Meer wandelaars staat in deze tijden onherroepelijk verbonden met meer zwerfvuil. Count me in, let’s pick this city clean.

Vorige vakantie ontdekte ik een fantastische work around om alsnog rustig te kunnen wandelen. De avondklok stopt om 5 uur ‘s morgens. Wanneer ik dan ga wandelen is de wereld nog rustig. Ik hoop dat dit nu opnieuw het geval is. ‘s Morgens in alle vroegte de natuur in. Mediteren naast een plaatselijk ven, meertje, riviertje, … , gevolgd door een heerlijke tas thee.

Lieve mensen: graag niet storen tussen 5 en 8 AM. Ik zit ergens in de wijde wereld te mediteren en te genieten van mijn noodzakelijke PAUZE.