Vanmorgen toen ik opstond was één ding heel duidelijk: system crash. Mijn lichaam zei: tot hier en geen stap verder. Ik slaap de laatste week nog maar amper en deze nacht eigenlijk helemaal niet. Om 3 uur ben ik dan maar opgestaan om te gaan mediteren. Wat houdt me de laatste tijd dan bezig.

Mijn zoon zijn examens komen eraan. Dit wil zeggen dat hij enorm onder stress staat. Voor mij wil dit zeggen dat ik erop moet letten dat hij eet, medicatie neemt, studeert, zijn planning maken, zijn persoonlijke hygiëne in het oog houden, … Dus letterlijk elke 30 minuten met hem bezig zijn om te kijken dat hij blijft ademen. Dat vraagt een hoop tijd, inzet en focus van mij.

De laatste maanden is er met zijn school veel overleg geweest in aanloop van deze examens. Er is een heel zorgenplan opgesteld en we hebben ernaartoe gewerkt. Gisteren lees ik in een berichtje dat dit zorgenplan uiteindelijk niet zal uitgevoerd worden tijdens de examens. Euhm, wat???? Dus daar kan ik vandaag achteraan.

Twee weken geleden is ook de diagnose voor mijn dochter gesteld: ASS en ADHD. Hoewel ik al jaren weet dat het moeilijk loopt met haar, op school al GON-begeleiding is, …., het blijft toch even slikken om deze diagnose te horen. Nu kan de hulpverlening op punt gesteld worden. Mag ik dus ook allemaal regelen, opvolgen, ….

Gisteren met dochter naar het ziekenhuis voor een EEG. De verpleegsters waren erg kindvriendelijk. Wat dus in de praktijk voor mijn dochter overeenkwam met erg autisme onvriendelijk. Hoe harder mijn dochter brulde en tierde hoe dichter de verpleegsters kwamen, handje vasthouden, knuffel geven, meer uitleg geven, TV op, …. Allemaal extra prikkels die ze op dat moment echt niet kon verdragen. Daarbij was de uitleg voor mijn dochter erg angstaanjagend. ‘Ik ga nu gel op je hoofd je doen. Je moet geen bang hebben, dat is maar zoals water. We gaan met deze spuit (zonder naald) op je hoofd en dan de gel wat uitwrijven.’ Mijn dochter is bang van water dus dat zat al direct verkeerd. Op haar hoofd wrijven. Ze brulde het uit van de pijn. Volgens de verpleegster kon het geen pijn doen. Amai mijn oren, voor mijn prikkelgevoelige dochter was het overduidelijk wel een probleem. En zo ging het van kwaad naar erger.

Voor mij wilde dit dus zeggen dat ik in eerste instantie als begeleider/moeder mee naar het ziekenhuis moest. De weg zoeken in het ziekenhuis (wat mij onder stress echt maar net lukt), opletten wanneer mijn dochter haar naam geroepen wordt (wat met mijn gehoorprobleem erg veel energie vraagt), …. Daarnaast moest ik mijn dochter opvangen. Eerst erg veel zenuwen want geen idee wat er komt. En toen kwam een traumatische ervaring. Dus enerzijds heel veel tegenhouden van verpleegsters die veel te dicht kwamen, veel te veel prikkels gaven en veel te snel vooruit wilden. Anderzijds non-stop mijn dochter troosten, er zijn en proberen de situatie veilig te houden voor haar.

Ergens doorheen dit alles was slaap erbij ingeschoten de laatste nachten. Dus vanmorgen zei mijn lichaam: zorgen voor anderen is fijn, maar nu zorg je eerst voor jezelf. Wat ik dus braafjes gedaan heb. Ik ben om 3 uur opgestaan en ben gaan mediteren. De zachte stem van Elisabeth Gilbert zei me: soms zijn er momenten in het leven om van dag tot dag te leven. Soms zijn er momenten om van ademhaling tot ademhaling te leven. Vandaag is het voor mij dat laatste. Vandaag is een mentale rustdag.

Nu heb ik de laatste dagen echt al wel aan zelfzorg gedaan. Ik vermoed dat ik anders al veel vroeger gecrashed was. Ik heb heel veel gewandeld, gaming …. natuurlijk, schrijven, mediteren, … Maar echt zeggen: genoeg, niet meer, nu eerst ik – dat deed ik nog niet. En dat ga ik dus vandaag wel doen.

Er staat toch maar weinig op mijn agenda vandaag. Voor de kinderen zorgen, overleg voor dochter met juf, zorgjuf, CLB, GON-begeleidster, auticoach. Overleg met school zoon. Ontbijt, avondeten maken, huishouden, een paar boodschappen, … Best wel weer een gevulde dag.

Ademen, stapje voor stapje. Dit komt goed. Vooral even mezelf niet vergeten vandaag.

Dag begonnen met ventileren naar een vriendin. Een meditatie en een tas thee. Blogje schrijven. Mijn ochtend gaf me al terug wat innerlijke rust. Het gevoel dat vandaag ook wel weer lukt. Dat gevoel van niet alleen te staan door de steun en vertrouwen dat ik de laatste dagen van vrienden mocht ervaren.

Ook dit komt goed. Dit kan ik. Alleen zal vandaag even iets trager gaan. Ik heb nu net iets meer tijd nodig om alle informatie verwerkt te krijgen. Die tijd neem ik nu. Dat stukje gun ik mezelf. Zelfzorg noemen ze dat dan.