Afgelopen dinsdag deed ik iets wat ver buiten mijn comfortzone lag. Ik ging met een van mijn beste vriendinnen naar het Beaux-Arts Mons voor de tentoonstelling van Roy Lichtenstein. Gedurende de hele dag heb ik geen greintje stress gehad.

Dit soort stappen waarvan er de laatste tijd meer en meer komen doet me dromen. Zodra de maatregelen het toelaten start ik met vrijwilligerswerk. Ik heb er zin in en sta te popelen tot de regering het startschot geeft voor versoepelingen.

Het geheel van positieve ervaringen de laatste maanden doet me nog veel grootser dromen. En wie mijn blog regelmatig leest beseft dat dit geen nieuwe droom is. Zou ik ooit het lef, de moed en de kracht hebben om weer te gaan werken? Of nee: niet gaan werken, zelf een zaak starten. Zelfstandige!

De droom is toch om van je hobby je beroep te maken. Zou ik het dan durven om een mindfulnesscenter te beginnen? De realiteit zal me wel tegenhouden. Accountancy, een zaak runnen, … dat is niet aan mij besteed. Maar oh, wat zou ik er met plezier aan werken. Dat lijkt me echt een droomjob. Het contact met mensen, het delen van mindfulness, het delen van een passie, de praktische kanten om zalen klaar te zetten, het opruimen, …. zolang ik maar niet moet telefoneren. Dat klinkt zelfs niet als werken, dat klinkt gewoon als vakantie.

Volgens Marco Borsato zijn dromen bedrog maar deze wil ik toch dicht bij me houden. Misschien ooit …