24 uur na mijn crash van gisteren ben ik weer ontprikkeld. Wonderbaarlijk wat een beetje zelfkennis kan doen. Ik schreef gisteren een blogje om alles wat duidelijk in mijn hoofd te krijgen. Daarna heb ik mezelf toegelaten een paar berichtjes de wereld in te zenden. Die warme genegenheid waar ik zo naar snakte kwam dan ook naar me toe. Een stortvloed aan ondersteunende berichtjes kwam me vandaag tegemoet. Al die lieve vrienden die er voor mij stonden, dat doet deugd. Zelfs in tijden van corona krijg je zo het gevoel niet alleen te staan. Waarvoor dank.

Daarnaast nam een vriend contact op met de boodschap dat hij wil luisteren. Dat ik nood had aan ventilatie had hij luidkeels gehoord in mijn blog van gisteren. Zo fijn dat er dan mensen zijn die tijd willen vrijmaken. Nu had ik mij al voldoende herpakt en was het niet meer nodig. Maar het idee dat hij er was gaf zoveel energie. Een mens kan zich geen betere vriend wensen. Waarvoor dank.

Last but not least heb ik gisteren en vandaag een hoop gestimd. Nog maar eens iemand die berichtjes kreeg van mij. Hoewel ik besef dat ik dit weekend veel vroeg van haar stond ze er wel weer. Tijd nemend uit haar drukke agenda om ook mijn berichtjes te beantwoorden. Waarvoor dank.

Net ging ik nog wandelen met een buurvrouw. Even de beentjes strekken om de laatste restjes van stress uit mijn lichaam te laten. Mentale zorg hand in hand met fysieke zorg. Dat is waarschijnlijk nog de gezondste aanpak. Waarvoor dank.

Ergens in de catacomben van mijn blog schreef ik dat ik op zoek was naar vrienden. Dat ik geen idee had hoe ik deze moest maken. Vandaag kan ik alleen maar besluiten dat ik ondertussen meerdere vrienden heb. Mensen die er gisteren en vandaag stuk voor stuk stonden. De kracht en ondersteuning die ik van hen mocht ontvangen maakt mij immens gelukkig.

Waarvoor mijn oprechte dankbaarheid.