Afgelopen zomer volgde mijn dochter een kamp waar ze (onder andere) de beginselen van mindfulness leerde. Luisteren naar wat er in je hoofd gebeurd en hier woorden aan geven. Sindsdien is ze meer en meer vragende partij om mij in de ochtend te vergezellen wanneer ik ga mediteren. Het is ondertussen ons moeder-dochter momentje geworden.

Eerst mediteren we 3 minuten zittend. Andrea luistert naar de stemmen in haar hoofd en vertelt wat ze tegenkomt. Daarna komt een dansmeditatie. Mijn dochter heeft geen zittend achterwerk en moet kunnen bewegen. Dansen zorgt dat ze stress kan ontladen en vrolijk wordt. Ik maak er graag tijd voor.

Deze week zijn we begonnen met af en toe ook een loving-kindness meditatie te doen. Het is even wennen maar ze doet het fantastisch. Gelukkig zijn er voldoende kinderversies te vinden zodat het korte leuke momentjes blijven. Heerlijk om te zien hoe ze zich ontwikkelt en steeds meer kan.

Gisteren na de ochtendmeditatie smolt mijn moederhart. Andrea vroeg of ze later, wanneer ze groot is en het ouderlijk huis verlaat, haar meditatiekussen mag meenemen. Ze wil dagelijks de tijd blijven nemen om te mediteren. Heerlijk om te zien hoeveel vreugde en kalmte ze haalt uit onze momenten in de ochtend. Natuurlijk mag ze haar kussen meenemen. Wat was ze blij (en gerustgesteld) dat ze van mij het nodige materiaal krijgt.

Haar gedachten lieten het er echter niet bij. Mama, als ik later kinderen heb dan wil ik ze ook leren mediteren. Maar dan moeten zij ook meditatiekussens hebben. Ik las op haar gezicht de hulpbehoevendheid. Ze had geen idee waar ik die kussen koop en in haar hoofd zag ze geen oplossing. Ik vertelde haar dat ik het als mijn eerste grootmoederlijke taak zie om haar kinderen te voorzien van het nodige meditatiemateriaal. Die vrolijke lach die daarop volgde, daarvoor doe ik alles.