Ik probeer al een hele tijd een blog te schrijven. Eentje waarin ik uitdruk hoe gelukkig ik ben. Hoe positief ik momenteel in het leven sta. Hoe blij ik ben dat ik kan beginnen aan vrijwilligerswerk. Hoe ik vanmorgen stond de dansen en te zingen uit puur geluk.
Toch blijkt dit een moeilijke opgave. Telkenmale ik wil verklaren waarom ik hier zo blij mee ben wil ik uitleg geven. Hoe ik de laatste twaalf jaar depressie, trauma, een verleden van misbruik, een zoektocht naar mezelf en mijn geaardheid en een aanvaarding van de diagnose autisme door moest. Wanneer ik dat zo opnoem dan heeft de blog de neiging om zwaarmoedig te worden.
Dat is net niet de bedoeling. Mijn leven is de laatste jaren zoveel krachtiger geworden. Doorheen deze moeilijke jaren heb ik vriendschappen gesmeed die al bewezen hebben de moeilijke momenten te overleven. Ik heb geleerd op te komen voor mezelf. Maar voornamelijk heb ik geleerd om stil te zijn. Om te luisteren naar mijn innerlijke ‘zijn’ en van daaruit te groeien tot de persoon die ik echt ben. Ik heb mezelf en mijn stem gevonden.
Ik wil iemand zijn die vecht voor een autismevriendelijke wereld. In dit kader ga ik ook starten met voornoemde vrijwilligerswerk. Meer nieuws hierover volgt later. Maar ik kijk er zo naar uit om erin te vliegen. Het idee alleen al tovert een lach op mijn gezicht.
Daarnaast wil ik iemand zijn die vecht voor een LGBTQ+ vriendelijke wereld. Hierin is mijn eigen aandeel veel kleiner. Zelf nog erg zoekende ben ik vooral blij de organisatie aut&out gevonden te hebben. De vrijwilligers en de leden zijn een steun en toeverlaat. Via hen leerde ik dat personen met autisme wel eens meer ruimdenkend en inclusief denken. Omdat wij doorheen ons leven zo vaak geconfronteerd worden met het gevoel van anders zijn, zoeken we veel meer naar onze eigenheid. Het denken in labeltjes, hokjes, … blijkt dan al snel ontoereikend. De vrijheid die ik hier ervaar om echt te mogen zijn zoals ik ben, dat is fantastisch.
https://www.facebook.com/groups/autenout/
Ik ben gelukkig getrouwd en daar gaat niets in veranderen. Ik hou van mijn man en kinderen. Daarnaast leer ik echter dat er wel degelijk een reden is waarom ik als puber tegen mijn ouders zei dat ik lesbisch was. Hoewel ik nu leer dat lesbisch niet het juiste woord was, ik ben zeker niet gewoon hetero. Momenteel neig ik naar: ik ben queer. Concreet vermoed ik eigenlijk dat het eerder richting: heteroseksueel en homoromantisch neigt. Voor diegene die het nog niet wisten: daarmee ben ik dus volledig uit die kast gekropen. Hoewel het in realiteit niet al te veel aan mijn leven veranderd buiten eerlijkheid naar mezelf toe.
De laatste twee jaar ben ik zoveel krachtiger geworden. Ben ik eindelijk de vrouw geworden die al zo lang verscholen zit in mezelf maar zich niet durfde tonen. Nu ben ik zover dat ik durf recht te staan en op te komen voor mezelf en vele anderen die onterecht behandeld worden. Ik ben blij, gelukkig, extatisch, lachend, springend, dansend en hoopvol. En het voelt gewoon fijn om na al die jaren gewoon mezelf te kunnen zijn.
