Wat een heerlijk winters sneeuwtapijt om bij wakker te worden vanmorgen. Mijn dochter staat te springen in de woonkamer. Ik wil een sneeuwman maken, dansen terwijl de haard aan is. Het is een echte winterdag. Ik vind dit gezellig. De toon voor de dag is gezet.
De kleine lichamelijke ongemakken die ik al twee weken negeer worden zoals gewoonlijk weer opgeborgen. Een gamer die nog amper de toetsen van een toetsenbord kan indrukken, laat staan de muis gebruiken, dat is niets nieuws onder de zon. Ik neem nog wat tegen de pijn en zet mij achter mijn PC om dit blogje te tikken.
De week overpeinzend denk ik terug aan het mirakel dat gebeurde. Mijn zoon eet als ontbijt BOTERHAMMEN.
Nu klinkt dat voor de meeste mensen niet direct als een mirakel. Daarom de vraag om even met mij door ‘memory lane’ te wandelen. Na zijn geboorte dronk zoonlief melk. Daarna heeft hij een periode boterhammen gegeten maar nooit erg veel. Hij opteerde snel voor cornflakes, wafels, pannenkoeken, … . In de kleuterschool was ik al blij dat hij iets als ontbijt at. Ook tijdens de middag waren boterhammen een hel voor hem. De middagjuf verplichtte hem zijn brooddoos leeg te eten en vanuit de school werden enkel boterhammen toegestaan. Mijn zoon had iedere middag moeite en had anderhalf uur nodig om 1 boterham op te eten. Zodra hij in de lagere school zat at hij niet meer in school. Doet hij trouwens nog steeds niet. Het ontbijt van mijn zoon moet dus voldoende energie bevatten om mee te gaan tot het avondeten.
Al 14 jaar probeer ik met de regelmaat van de klok mijn zoon aan te zetten tot het eten van een gewone boterham. Het is gezonder dan pasta, pannenkoeken, wafels, chocolade, … Heel die periode lijkt het alsof ik een eindeloze oorlog voer. Als ik nog maar vermeld dat hij weer een boterham moet proberen dan zie ik mijn zoon door de grond zakken. Hij verliest alle eetlust en bolt zich op in foetushouding.
Een tijdje terug begon ik met het bakken van brood. Niet voor mijn zoon maar omdat ik dit gewoon handiger vind. Mijn dochter schakelde op een paar dagen en eet nu lekker mee van dit brood. Tot mijn grote verbazing volgt zelfs mijn zoon. Toegegeven, hij roostert het brood want een gewone boterham is nog steeds teveel gevraagd. Maar mijn zoon eet boterhammen!
Mijn geloof in mirakels is herstelt.