De wereld waarin we leven blijft me verbazen. Meer en meer hoor ik mensen rondom me zeggen dat ze zich niet zo goed voelen. Wat de oorzaak ook mogen zijn, elk van hen voelt zich ook nog eens slecht omdat ze zich niet goed voelen. Het stigma dat heerst rond slechtere periodes in je leven is groot. Op social media toont iedereen zich van zijn goede kant, op feestjes vertelt iedereen dat het leven geweldig is, … maar in realiteit zijn er achter gesloten deuren heel wat mensen die zich niet zo goed voelen.

Wat mij zorgen baart is de westerse cultuur waarin gevoelens worden weggeduwd. Als kind hoorden we allemaal: kop op, zo erg is het niet. Of: in vergelijking met de armoede in Afrika, de buurvrouw die kanker heeft, …. is je probleem zo erg niet. We leerden van jongs af aan ons beste beentje voor te zetten en onze gevoelens te negeren. Maar deze gevoelens zijn wel de onze. Wanneer we lijden dan is een vergelijking met de buurvrouw of dergelijke niet nuttig. Onze eigen emoties mogen er zijn. Hiermee omgaan is een gezonde manier om veerkracht op te bouwen. Duw je je gevoelens systematisch weg dan kan het zelfs leiden tot chronische fysiek lijden.

Jong geleerd, oud gedaan. Leren we eigenlijk ooit dat gevoelens oké zijn? Leren we tijdens onze weg naar volwassenheid ooit ergens luisteren naar onze lichaam en geest? Op school waren er in mijn tijd geen vakken die leren omgaan met emotionele kwetsbaarheid. Op zijn best zag je er in een wereldoriëntatie een hoofdstuk over of werd er in de godsdienstles wat tijd voor gemaakt. Maar structureel zat het niet in het lessenpakket. Op de school van mijn zoon kan je vrijwillig tijdens de middag een uur yoga volgen. Het begint stilaan binnen te sluipen in de scholen maar een solide basis is het nog niet.

In een drukke wereld waar presteren de norm is lijkt er geen tijd te zijn voor de normale perioden van mentale onrust die we allemaal tegenkomen in ons leven. Lijden hoort bij het leven. Een perfect gelukkig leven van geboorte tot sterven is niemand gegeven. Maar de TV, social media, tijdschriften promoten geluk zo erg dat er geen plaats meer is voor de mindere kanten van het leven. Nochtans is er geen vreugde zonder ook verdriet te kennen.

Ik wil lijden uit de taboesfeer halen. Het is helemaal oké om je met perioden slecht te voelen. Het is gezond om dit te delen met vrienden en familie. Gedeelde leed is halve leed!

Naast het gewone lijden dat bij ieder leven hoort heb je natuurlijk nog een berg ander lijden. Wanneer nodig is het zoeken van professionele begeleiding een aanrader. Ook dit mag geen taboe zijn. Hulp zoeken is geen teken van zwakte. Integendeel: hulp zoeken staat in mijn boek beschreven als teken van enorme moed.

–Our greatest glory is not in never falling. But in rising every time we fall.-

Confucius