De winter is eindelijk in het land. Je kan je voorstellen dat mijn zomerschoenen niet echt opgewassen zijn tegen de huidige weersomstandigheden dus kocht ik dinsdag een paar waterdichte wandelschoenen. Woensdag en vrijdag deed ik de boodschappen te voet om er wat aan te wennen. In de biowinkel lagen dikke alpaca wollen sokken die zonder twijfelen in mijn winkelmandje belandde. Vanmorgen deed ik een fikse wandeling door het vennengebied.

Gezien mijn wandelingen groter en langer worden kocht ik mij een wandelknooppunten-kaart. Deze heeft al bewezen zijn geld dubbel en dik waard te zijn. Elke keer weer verlies ik mijn oriëntatie en neem een verkeerde afslag. Mooi genummerde plaatjes aan de kruispunten, kaart in de hand met dezelfde nummers op en toch kom ik dan tot de realisatie dat ik alweer verkeerd gelopen ben. Ach, eenmaal thuis bleek het niet zover om geweest te zijn. Ik vermoed dat ik het bij tochten dicht bij huis moet houden zodat ik altijd de noodtoestand kan verklaren en mijn man kan bellen om mij te komen redden als ik echt de weg kwijt ben. Mijn mooie ridder op het witte paard (of in de grijze auto). Tot op heden vond ik nog altijd zelf mijn weg terug naar huis.

De rust in de natuur bleek vandaag verdwenen te zijn. Velen hadden hetzelfde idee. Fietsers, joggers, gezinnen met kinderen, mensen die hun hond uitlieten, …. het was bijna over de koppen lopen. Waar mensen samenkomen zie je ook hun troep. Al na een paar honderd meter bedacht ik me dat ik beter een zak voor alle zwerfvuil had meegenomen. Onvoorstelbaar wat mensen allemaal in het midden van de natuur laten rondslinger: blikjes, plastieken zakjes, peuken van sigaretten, kapotte autobanden, mondmaskers, …. Hiervan wordt ik droevig. Gelukkig hoor ik meer en meer mensen zeggen dat ze wandelen met een zak om de troep op te ruimen. Dat stemt me hoopvol.