Vorig jaar was er ééntje waar menig boek over geschreven kan worden. De bosbranden in Australië, president Trump en zijn (gebrek aan) leiderschap, corona, bubbels en knuffelcontacten. Maar in deze blog wil ik het veel dichter bij huis houden, wat heeft 2020 voor mij betekent en waar kijk ik naar uit in 2021.

2020 was voor mij een jaar van volwassen worden, van moeilijke beslissingen, van vreugde en genot. Het lijkt een beetje of ik een jaartje puberteit gehad heb. Hoewel ze dat op mijn leeftijd waarschijnlijk een midlifecrisis noemen.

Met ouder worden verdwijnen sprookjes en ideaalbeelden. De schone schijn vervaagt en de realiteit is wat overblijft. Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om deze te aanvaarden zoals ze is. Om niet boos te zijn op wat gebeurd maar bewust te kiezen hoe ik hiermee omga. Waarschijnlijk is net dat een belangrijk deel van volwassen worden. Zelf beslissen hoe je met dingen omgaat en je niet laten leiden door hormonen en vluchtige emoties.

Het voordeel van bewust kijken is dat je eerlijk bent. En die eerlijkheid beschouw ik mijn grootste goed. Op basis daarvan maakte ik de laatste maanden de keuze dat ik iets op gebied van vrijwilligerswerk wil uitbouwen. Het afgelopen jaar heb ik enkele ouders van kinderen met autisme gesproken. Telkenmale waren dit positieve gesprekken waar ik enorm veel energie en betekenis uit haal. Luisteren, raad geven, samen zoeken, ventileren en er zijn voor deze mensen is zo zinvol voor mij. Hierin wil ik mijn weg zoeken en ergens een plekje vinden om dit te kunnen blijven doen.

Daarnaast wil ik een Sangha uitbouwen. Hoe dit concreet vorm gaat krijgen moet ik nog bekijken. Momenteel kan ik enkel wachten en zodra het mag bekijken welke mogelijkheden zich aanbieden. Er ligt een plan maar ik zou nog graag een paar andere opties bekijken. Waarover later beslist meer.

Wat mij betreft staat er een mooi 2021 in de startblokken. Ik wil er samen met jullie: lezers, vrienden en familie, een fantastisch jaar van maken.