Ik ben trots op mezelf. Gisteren ben ik op een gegeven moment totaal overprikkelt geraakt. Ik merkte het op terwijl het gebeurde maar kon (en wilde) me niet uit de situatie verwijderen. Nu is het vooral bijzonder dat ik het voelde toen het gebeurde en dus kon ingrijpen.
Zoals aangeleerd ben ik op mijn adem beginnen focussen. Rustig ademhalen, in … uit … in … uit … Ik voelde me net een hond van Pavlov, maar het werkte perfect. Hoewel de overprikkeling niet zomaar wegzakt, de paniekaanval die zich vormde besloot weer te verdwijnen.
De gevolgen van de overdaad aan geluid en trillingen voel ik nog steeds in mijn lichaam, meer bepaald mijn brein. Mijn hoofd is pure chaos, ideeën springen op en verdwijnen, gedachtegangen vloeien over van de ene naar de andere zonder eigenlijk ook maar ergens een conclusie of punt te maken. Wanneer ik besluit iets te willen zeggen ben ik al vijf ideeën verder voor de woorden uit mijn mond komen. Woorden die dan ook nog verband dienen te houden met dat idee.
Misschien een concreet voorbeeld om duidelijk te maken wat ik bedoel. Ik dacht vanmorgen om een berichtje te sturen naar een vriendin om haar een fijne dag te wensen. Om 10:00 uur merkte ik op dat ik het nog niet gedaan had. Ik pauzeerde mijn bezigheden om mijn gsm te nemen en het berichtje alsnog te sturen. Nog voor ik dit gedaan had waren mijn gedachten al bij de wandeling die we samen deden. Verder springend naar vriendschap, relaties, een ander bericht dat ik nog naar aut&out moet sturen, ik moet nog lijsten afdrukken voor een activiteit deze namiddag, ik moet nog naar de winkel, … Ondertussen was er een uur verstreken en zat er geen stop meer op dat brein van mij. Ik merkte dat ik mijn gsm vast had en herinnerde me dat ik dus een berichtje ging sturen. Ik stuurde dat ik deze namiddag nog naar een activiteit moet en nog ga winkelen. Niet geheel de boodschap die ik wilde overmaken en waarvoor ik, ondertussen ruim een uur geleden, mijn gsm in de eerste plaats genomen had.
Op momenten als vandaag lijkt chaos over te nemen. Focus, concentratie en het afwerken van een taak is duizend maal zwaarder dan anders. (Dit is trouwens de vijfde blog vandaag over 20 verschillende onderwerpen.) Wat ben ik blij dat ik op dagen als dit geen werk heb, het had hopeloos geweest om ook maar iets gedaan te krijgen.
En toch: ik ben trots op mezelf.
- Ik herinnerde me weer welk bericht ik aanvankelijk wilde sturen en deed het alsnog.
- Ik ben erin geslaagd om een blogje tot op het einde af te werken.
- Ik heb alles klaarliggen voor de activiteit deze namiddag en ga dadelijk met veel zin vertrekken.
Geen idee of dit herkenbaar is voor neurotypische personen (ook gekend als normale mensen) maar in mijn autistische brein is dit met de regelmaat van de klok aan de orde. Het zijn dagen waarop ik amper iets verzet krijg. Waarop communicatie zeer moeilijk verloopt. Dagen gevuld met chaos, flaters, 101 plannen waarvan ik er slechts een paar afwerk. En toch: het is wie ik ben en daar ben ik trots op. Het is namelijk ook deze chaos die maakt dat ik tot creatieve, out of the box oplossingen kom. Dat ik vaak niet eens een box heb om in te denken. Dat ik vrolijk buiten de lijntjes kleur. Dat ik ervaringen, vriendschap en zoveel meer oneindig diep kan ervaren.
Mijn autisme stelt me in staat om echt intens te voelen (zowel sensorisch als emotioneel), te horen, te zien, te reuken, te denken, …. . Dit ervaar ik als een verrijking van mijn leven. Ik ben tot zoveel in staat net door deze intensiteit. En de prijs van chaos in mijn hoofd neem ik er graag bij.
